ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εβρισκα ρουχα γιατι το βραδυ ειναι το παρτυ του σχολειου μας.Με κοιταξε νευριασμενος λεγοντας μου "τι κανεις;" του λεω "βρισκω ρουχα για το παρτυ μας" και αρχισε να λεει πως ειμαι μικρη για να βγαινω,ενω ολα τα παιδια της ηλικιας μου βγαινουν μπαρακια ακομα και χωρις να εχουμε παρτυ. (17 χρονων) ενω εγω δεν βλεπω μπαρακια ουτε στον υπνο μου,εκτος τις φορες που τυχαινει να πηγαινω λογω του σχολειου μου(δεν παω σε ολα)..μετα φωναζε πως χθες με πονουσε η κοιλια μου και σημερα θελω να τρεχω,ενω δεν κοιτουσε οτι ολη μερα τρεχω ηδη στα φροντηστηρια και για αυτον τον λογο θελω να βγω να ξεσκασω σαν παιδι.Επισης,ισχυριζεται πως δεν ενημερωνω κανεναν,ενω εγω το συζηταω με την μαμα απο την αρχη της εβδομαδας και μολις σημερα πηρα την αποφαση να παω μιας που δεν ενθουσιαζομαι τοσο να παω και μετα πεταει ενα "πηγαινε και 12 να σαι πισω" ενω το παρτυ ξεκιναει 11:30. Εχω βαρεθει ολη αυτη την κατασταση.. Νιωθω πιεσμενη. Νιωθω ασχημα που το ακυρωνω και το ξε-ακυρωνω καθε φορα στην παρεα μου,βρισκοντας δικαιολογιες. Και ξερω πως στο τελος θα ερθει και θα μου πει "γιατι δεν πας στο παρτυ; ετοιμασου να πας." μιας που μετα απο λιγο ηρθε και με ρωτουσε τι ωρα θα παω και τετοια.Καθε φορα τα ιδια κανει. Ας αποφασισει τι θελει και ας μου πει χωρις να τα αλλαζει. Δεν με αφηνει; τελος. Με αφηνει; τελος. Με κουραζουν τα οχι που γινονται ναι την τελευταια στιγμη. Και δεν ξερω πως να το χειριστω.