Καταρχήν να ευχαριστείς τον Θεό που ο μπαμπάς σου είναι 95 ετών και χαίρει άκρας υγείας για την ηλικία του. Εγώ είμαι άντρας 40+, μοναχοπαίδι και η μητέρα μου μεγάλη σε ηλικία αντιμετωπίζει θέματα ψυχικής υγείας και πίστεψε με είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση. Αυτό που θα σε συμβούλευα είναι να είσαι όσο πιο κοντά και να τον βοηθάς όσο γίνεται. Οτι περνάει από το χέρι σου και μπορείς να το κάνεις κάντο. Από εκεί και πέρα ο θάνατος κάποια στιγμή θα έρθει , είναι η φυσική εξέλιξη της ζωής. Δεν θα πρέπει να στενοχωρηθείς καθώς έζησες τον μπαμπά σου και έχει καλά γεράματα. Σου εύχομαι να τα εκατοστήσει!
15.3.2024 | 23:48
Ο μπαμπας μου
Καλησπέρα σε όλους και όλες. Ήθελα να πω και εγω μια ιστορία, πολυ προσωπική που τον τελευταιο καιρό με δυσκολεύει αρκετά μέσα μου. Ο πατέρας μου, ο οποίος ειναι ο μόνος τόσο κοντινος άνθρωπος στη ζωή μου, είναι πλέον 95 ετών. Λίγο λίγο έχει χασει τις δυνάμεις του με το χρόνο. Είναι πια πολύ γέρος αν και πνευματικά πολύ ζωντανος. Εγώ διανύω τη δεκαετία των 30. Η διαφορά ηλικίας είναι τεράστια ενω τη μητέρα μου έχει πανω απο 15 χρόνια που την έχουμε χάσει. Όσο περνά ο καιρός φοβάμαι για τον πατέρα μου, την υγεία του, αν είναι καλά. Ζει μόνος του και εγω ειμαι από κοντα συνεχώς για να μη του λειψει κάτι. Είναι αυτάρκης και αυτοεξυπηρετείται. Το να ζει μόνος ειναι επιθυμία του Για άνθρωπος της ηλικίας του θεωρειται περδίκι, όμως δεν παύει να έχει δυσκολίες. Κινητικά τα καταφέρνει ακόμα αλλα κουράζεται όπως είναι φυσικό πολύ γρήγορα. Δεν εχει δυνάμεις όπως είναι αναμενόμενο. Από τη μια γερό σκαρί και μακάρι να του μοιάσω. Από την αλλη αρχίζω και φοβάμαι για εκεινον. Φοβάμαι πολύ μη συμβει τίποτα και δεν ειμαι εκει να τον βοηθήσω. Φοβάμαι οτι θα τον χάσω οπως έγινε κάποτε με τη μητέρα μου και δε θα εχω κανεναν πια. Οι φιλοι ειναι κοντα μου αλλα δε παυουν να έχουν τις ζωές τους. Και φοβάμαι τόσο το πένθος που θα' ρθει. Φοβάμαι οτι δε θα έχω προλάβει να του πω όσα θέλω πριν φύγει. Φοβάμαι μη τον στενοχωρήσω ή τον πληγώσω (ανθρωποι είμαστε, καμια φορα διαφωνουμε) κλπ... Το πνεύμα του πάντα καθαρό και πολύ ζωντανό. Πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσει τα παντα και να μάθει νέα πράγματα, ακόμα και τωρα. Κάποιες φορες φουσκωνω απο υπερηφάνεια. Λέω ειναι ο μπαμπας μου και ειναι μοναδικός. Έζησε τη ζωή του στο έπακρο. Από την άλλη ολο αυτο το συναισθημα του φοβου δυσκολευομαι πολυ να το διαχειριστώ. Έχω κάνει ψυχοθεραπεια αρκετά χρόνια αλλα τετοια πραγματα δεν αντιμετωπίζονται και τόσο εύκολα. Τα πάντα στην ώρα τους ουσιαστικά... Ο χρόνος θα δειξει. Αραγε πως ειναι να έχεις πνεύμα νεου και σωμα που δε σε βαστά πια...; Άλλο να το συναντάς και άλλο να το βιωνεις. Πως ειναι να αποχαιρετας τη ζωη λιγο λιγο ενω συνεχίζεις να την αγαπάς με τόσο πάθος...; Ελπίζω να μη σας κουρασα και ευχαριστώ για το χρόνο σας. Μακάρι να μπορουσαμε να σου μοιασουμε όλοι μπαμπά...
4
