ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο παππούς μου πέθανε το 2017.Δεν τον είχα προλάβει να είναι ποτέ πολύ καλά, γιατί είχε άνοια. Κάποιες φορές επανερχόταν και κάποιες άλλες έκανε αναδρομές στη ζωή του. Τη μια ήθελε να επισκεφθεί τη βάρκα του, την άλλη να πάει στη δουλειά... Μέχρι και σχολείο είχε ζητήσει να τον πάμε.Στο τέλος βρέθηκε σε μία ψυχρή κλινική. Από αυτές που όταν πηγαίνεις κάποιον δικό σου... Δεν θα ξαναβγεί. Βέβαια αυτό το ξέρουν όλοι οι άλλοι, εσύ δεν το παραδέχεσαι. Αλλά έτσι γίνεται, δεν ξαναβαίνει...Πόσο έκατσε, θα ήταν ένας μήνας; Μια ψυχρή μέρα έφυγε στα χέρια της αδερφής μου, που ήταν και η αγαπημένη του...Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι νιώθεις εκείνη την ώρα ένα κενό. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς απλά κάτι μεγάλο φεύγει. Και μετά πόνο. Δεν μπορεί να περιγραφεί.Παρόλο που εδώ και χρόνια δεν πιστεύω, κάθε φορά που θα αποφασίσω να πάω μια βόλτα επισκέπτομαι τον τάφο του και του αφήνω κι ένα λουλούδι. Περιμένω να έρθει κι η εποχή των βασιλικών να του πάω με τη γιαγιά μου γιατί του άρεσαν πολύ...Δεν ξέρω γιατί πηγαίνω. Σύμφωνα με την ιδεολογία μου, είναι ανώφελο. Απλά με πηγαίνουν τα πόδια μου. Απλά με τραβάει κοντά του. Είναι από αυτά τα πράγματα τα οποία δεν μπορείς να εξηγήσεις γιατί τα κάνεις, αλλά συνεχίζεις έτσι κι αλλιώς.Απλά μου λείπει. Και δεν σταματάει, και δεν θα σταματήσει αυτό το συναίσθημα να υπάρχει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και δεν θα σταματήσει ποτέ κάθε βασιλικός να μου τον θυμίζει, και κάθε γεράκος με αυτά τα χαρακτηριστικά πουκάμισα που φορούσε.Μπορεί κάθε μέρα που περνάει ο πόνος να λιγοστεύει, άλλα η απώλεια θα είναι πάντα εκεί.