18.6.2018 | 01:31
Ο πατέρας μου
πίνει μόνος του ένα ολόκληρο μπουκάλι κρασί τη μέρα. Συν το ζέσταμα που κάνει με ούζα/τσίπουρα/μπύρες. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Είμαι 27 χρονών και ζω μαζί του αναγκαστικά τον τελευταίο χρόνο. Ανακουφίζομαι που ξέρω πως σε λιγότερο από μήνα αυτό θα σταματήσει. Ναι, δεν έχω ζήσει τον αλκοολισμό που επιφέρει σωματική βία, αλλά την ψυχολογική την έχω στο τσεπάκι από μικρή. Όποιος έχει ζήσει κάτι παρόμοιο, ξέρει τι εννοώ.Μου πήρε χρόνια να το πω με το όνομά του. Νόμιζα ότι έπρεπε/μπορούσα/θα ήθελα να τον σώσω από τον εαυτό του αλλά ο άνθρωπος είναι αλλού. Είναι συνειδητά όλα όσα κάνει. Κοντεύει 60 χρονών, ξέρει πολύ καλά και τι κάνει τώρα και τι έκανε παλιά.Είναι αλκοολικός. Το χώνεψα πια. Πήρε χρόνια να αποτινάξω από πάνω μου όλη την πίκρα και τις πολύ κακές αναμνήσεις μου εξ αιτίας του.Τον συγχωρώ αλλά δεν τον δικαιολογώ. Ο καθένας τραβάει την πορεία του. Αν κάτι έμαθα, είναι ότι οφείλεις να διαχωρίζεις τον εαυτό σου από τους γονείς σου. Δεν είσαι η προέκτασή τους. Ο καθένας τον δρόμο του.
0