ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπημένη μου Βεδουίνα,Σου γράφω έπειτα από πολύ καιρό και συγκεκριμένα μετά από 8 σχεδόν μήνες από τις εκλογές στην υπέροχη δημοκρατία μας. Ελπίζω το γράμμα μου να σε βρει καλά, γιατί απ ότι θα καταλάβεις το γράμμα μου δεν βρίσκει εμένα πολύ καλά!!! Από που ν αρχίσω και που να τελειώσω, αιώνια αγαπημένη!!! Μα ας το πάρω από την αρχή, μπας και βρω άκρη σ όλα αυτά που συνέβησαν...Μετά λοιπόν και το μάζεμα των καλπών, εκεί όπου θριάμβευσε ο νυν πρόεδρος μας, ατυχώς το ίδιο κοντός με τον προηγούμενο κι ευτυχώς όχι πλέον κληρικός, μιας και οι καρδινάλιοι μας αποφάσισαν να μην ασχοληθούν τουλάχιστον στο προσκήνιο με την πολιτική και αποσύρθηκαν όλοι στις ταπεινές τους βίλλες, κάνοντας νηστεία και προσευχή και σεξ με αλλόθρησκες, για να μπορέσουν να τις εμποτίσουν σωματικά και πνευματικά με την διδασκαλία του χριστιανισμού, ήρθε και η δική μου ώρα για να πληρώσω τα ατοπήματα που έκανα ως βαθμοφόρος. Με λίγα λόγια, καταδικάστηκα σε οκτάμηνη υποχρεωτική θητεία σε ένα από τα πιο απομακρυσμένα ληξιαρχεία της επικράτειας, στο Εξ αν προβάνς ντε Πυρενέ, γιατί κατά πως μου πανε, είχα παράνομα και παράτυπα βοηθήσει τον κακομοίρη τον Νέλσον Νουτέλα να δραπετεύσει από των Μπόερς τα χέρια, κάτι το οποίο, όπως τόνισε κι ο στρατοδίκης συντ/χης Πιερ Αλμόντ Κουβερτούρ Ζουστίζ, ήταν εξόχως ανθρωπιστικό αλλά καθόλου μα καθόλου διπλωματικό, αφού οι πολιτικοί μας ήθελαν να γίνει μάρτυρας στα χέρια των εχθρών μας ο συμπαθής ηγέτης κατά του απαρτχάιντ, για να τους κατηγορούν στην συνέχεια ότι τον σκότωσαν κι έτσι να τους ενοχοποιήσουν για πάντα. Αλλά που να τα καταλάβω όλα αυτά εγώ ο πτωχός πλην τίμιος να προσθέσω λεγεωνάριος, που με το ζόρι γράφω ένα γράμμα και μου το χτενίζει η καμήλα μου μήπως και βρει ορθογραφικά λάθη;;;Αφού λοιπόν παραδόθηκα από την πολίς μιλιτέρ στην μυστική υπηρεσία, με μπουζούριασαν σ ένα κάρο κι έπειτα από 1 μήνα πορείας έφτασα στο Δημαρχείο μιας κωμόπολης όπου με πέταξαν σε μια αίθουσα κι επί οκτώ μήνες δεν έκανα τίποτ άλλο παρά ν αντιγράφω ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων, να τις αποστέλλω ταχυδρομικά, να εξυπηρετώ γηραιές κυρίες που ήθελαν να βρουν τι ώρα γεννήθηκαν, προκειμένου να μάθουν τον ωροσκόπο τους και να ασχολούμαι γενικώς με όλα τα θέματα του ληξιαρχείου, κάτι που δεν έκαναν οι τακτικοί υπάλληλοι, μιας και είναι του δημοσίου κι όπως καταλαβαίνεις σε μια ευρωπαική χώρα και μάλιστα του μεγέθους της δικής μας υπερπόντιας δημοκρατίας, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν δουλεύουν ποτέ. Ενίοτε βέβαια ασχολιόνταν με τα περιβόλια τους, με όμορφες και καλλίπυγες συναδέλφους τους και με τον ιππόδρομο ή τις κυνοδρομίες, πάιζοντας στοιχήματα. Αλλά αυτό ουδόλως με ένοιαζε μιας και ο χρόνος πέρασε νερό κι επιτέλους πήρα το χαρτί της απαλλαγής μου. Έτσι πήρα τον δρόμο της επιστροφής και κατεβαίνοντας από τα όρη και τ άγρια βουνά στον δρόμο προς την θάλασσα βρέθηκα στην Μαρσίγια όπου ανακάλυψα ότι η καμήλα μου Σοράγια είχε εγκατασταθεί σ ένα στάβλο γι άλογα και έκανε την κτηνίατρο και τα βράδια την μπαργούμαν σ ένα καταγώγιο για πειρατές. Αλίμονο αυτό το ζωντανό έχει τρομερές ικανότητες. Το μόνο που απομένει είναι να βρω και τον αγαπημένο μου γάτο Μπαρπέρ, τον οποίο είχα μαζί μου στο δημαρχείο για να κυνηγάει ποντίκια, αλλά οι συνάδελφοι μου ήταν τόσο φιλόζωοι που ήθελαν να τον ξεκάνουν μόνο και μόνο επειδή ήταν γάτα και όχι σκύλος για να τον βάζουν να τρέχει στις κυνοδρομίες κι έτσι τον έβαλα σ ένα κάρο και τον έδιωξα μακριά. Ελπίζω πάντως να τον βρω σύντομα, γιατί μου έλειψε πολύ η παρέα του. Τώρα βρίσκομαι πια στο λιμάνι και με το φύλλο πορείας ανά χείρας περιμένω καράβι για να με μεταφέρει στην νέα μου μετάθεση, στην αποικία της Σενεγαλή (καλά διαβάζεις) όπου οι ιθαγενείς γαλοπούλες έχουν εξεγερθεί εναντίον του στρατού μας που θέλει να τις πουλήσει στους Αμερικάνους, οι οποίοι έχουν ένα πάθος με το κρέας τους, ειδικά σε κάποια γιορτή της οποίας το όνομα μου διαφεύγει, που γι αυτούς είναι βέβαια γιορτή αλλά για τα μιζεράμπλ ζωντανά είναι σφαγή. Έτσι, στην θαλπωρή του πανδοχείου που με φιλοξενεί ευτυχώς δωρεάν μιας και ο ιδιοκτήτης του, ο Γκιγιόμ Απλιτέρ είναι παλιός λεγεωνάριος που έχασε στα πεδία των μαχών και των μαζών θα έλεγα, ένα πόδι, ένα μάτι, ένα χέρι, ένα φρύδι, μια τούφα μαλλιά, τρία κουμπιά από την στολή και 3.000 γαλλικά φράγκα στο μπαρμπούτι ένα βράδυ στο Κάιρο από έναν Εγγλέζο αξιωματικό και δεν ματαξαναβρήκε τίποτα απ τα χαμένα, αποστρατεύθηκε ως ήρωας της γαλλικής δημοκρατίας και κατανοεί τον πόνο, την κούραση και την ψυχολογία ενός συνάδελφου λεγεωνάριου. Αγαπημένη μου βεδουίνα,Ελπίζω το γράμμα μου να σε βρει καλά. Έχω μάθει από τον ξάδελφο σου το Αχμέντ Αλή Ξεφωνί, έναν γαλλοπρόπερση που μένει στο Παρίσι και διατηρεί μπαρ και στα σύννεφα βενζινάδικο ότι μάλλον έχεις γυρίσει στα μέρη του πατέρα σου. Αν συμβαίνει αυτό, τότε είσαι ασφαλής, αν και ο πόλεμος πλανάται πάλι πάνω από την οικουμένη και πολλά μέλλονται να συμβούν ακόμα μέχρι η γαλήνη να επικρατήσει. Ως τότε όμως, ακόμα και μέσα στον πανικό της καταιγίδας, θα έρθω να σε βρω και να ξεδιψάσω την νοσταλγία μου για σένα φιλώντας τα κατακόκκινα χείλη σου.Με Αγάπη,ο λεγεωνάριος σου (γαμώ την τύχη μου που έμπλεξα)Ζαν Μαρί