ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μικρή και αθώα καθώς ήμουν, έκανα μια σχέση στα 19 μου-εκει η πρώτη μου σχέση- η οποία λόγω του ότι δεν ήμουν έτοιμη για το κάτι παραπάνω κατέληξε σε κέρατο διότι "άντρας είμαι, πρέπει κάπου να ξεδίνω". Για κάποιο λόγο όταν το έμαθα, δεν είχα το θάρρος και την δύναμη να λήξω αυτή τη σχέση. Προσπάθησα να την κρατήσω ζωντανή όσο περισσότερο μπορούσα. Μια προσπάθεια μονόπλευρη εννοείται, πράγμα το οποίο λόγω της άρνησής μου δεν το έβλεπα. Όλοι πο φίλοι μου να μου λένε να το λήξω, αλλά να μην τους ακούω, μέχρι που ένα βράδυ, κάπου ανάμεσα στο 5ο και 6ο τσίπουρο, το παίρνω απόφαση και στέλνω μήνυμα κόλαφο λέγοντας όσα δεν τολμούσα τόσο καιρό... Μετά ήρθε η πρώτη καραντίνα, άσχημα τα πράγματα. Δεν κάνει καλό να μένεις μέσα μετά από έναν δύσκολο και επώδυνο χωρισμό. Και εκεί που πιστεύεις ότι η ζωή σου μπαίνει σε μια τάξη, σου στέλνει μήνυμα. Και επειδή το νερό σου το κεφάλι θέλει να το παίξει υπεράνω, απαντάει! Και πιάνει συζήτηση! Και κανονίζει και έξοδο μόλις καλυτερεύσουν τα πράγματα! Και η έξοδος έρχεται ξαφνικά, μέσα σε ένα τηλεφώνημα 2 λεπτών. Και καταλήγει άσχημα, με εκείνο μεθυσμένο και εμένα με την καλή μου καρδιά να θέλει να τον βάλει σε ένα ταξί να γυρίσει σπίτι, αλλά με εκείνον να προσπαθεί να με στριμώξει έξω από το σπίτι μου γιατί "μου έλειψε το άρωμα σου". Εκεί ήταν η στιγμή που το μυαλό μου θολωσε, μαζί και η όραση μου από τα δάκρυα και άρχισα να τρέχω ως το αστυνομικό τμήμα. Σε κατάσταση σοκ ένας αστυνομικός (που κακοτυχία και στεναχώρια να μην τον βρει ποτέ στην ζωή του) με βοήθησε να συνέλθω και να μιλήσω. Δεν ξέρω πόσες ώρες ήμουν εκεί μέσα, πάντως όταν ήρθε ο κολλητός μου να με "μαζέψει" πρέπει να ήταν ήδη μεσημέρι. Πολλές μέρες κλεισμένη στο σπίτι ξανά, να φοβάμαι τον παραμικρό θόρυβο που ακούγεται. Δεν ξέρω αν έτρωγα ή αν έπινα νερό- ή τουλάχιστον όσο θα έπρεπε- απλά κοιτούσα το κενό και προσπαθούσα να ξεγελάσω τον ευατό μου με παλιές σειρές του mega. Δίνω ένα χαστούκι στον εαυτό μου και του λέω να σηκώσει το κεφάλι και να κάνει αυτό που πρέπει. Φορτωμένη με θάρρος, την ίδια κιόλας μέρα πήγα ξανά στο αστυνομικό τμήμα και κατέθεσα μήνυση και στην συνέχεια, με δάκρυα έτοιμα να ξεφύγουν, πήγα στο γραφείο ενός ψυχίατρου. Το κομμάτι με την μήνυση δεν πήγε καλά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και θα χρειαστεί να ψήσουμε καφέ. Το κομμάτι με τον ψυχίατρο όμως πήγε ανέλπιστα καλά. Ποτέ δεν περίμενα ότι με ήπια φαρμακευτική αγωγή, απλά και μόνο για να καταφέρω να κοιμηθώ και να μην περνάνε 24ωρα δίχως υπνο, και συστηματική ψυχανάλυση, κατάφερα να μπορώ να βγω έξω μόνη μου. Δίχως να έχω παρέα ή να κάνω τάχα πως μιλάω στο τηλέφωνο. Και ενώ όλα βαίνουν καλώς και το κομμάτι των νέων μέτρων του φθινοπώρου και της καραντίνας και, και, και, με βρίσκουν 100% παραγωγική και ψυχικά καλά, αρχίζουν οι σκέψεις. Αυτή η μάστιγα του μυαλού που δεν λέει να σταματήσει ποτέ... -και αν τον γνώριζα σήμερα, τώρα, και δεν υπήρχε όλο αυτό το "πρόβλημα" με την πρώτη φορά, μήπως δεν θα είχαμε φτάσει εδώ;; -και αν τότε, είχα αφεθεί νωρίτερα; τώρα πώς θα ήμασταν; και δεκάδες άλλες τέτοιες ερωτήσεις. Το καταγραφω ως μια απλή φάση, επειδή μου έλειπε η συντροφικότητα και επειδή δεν μπόρεσα να την βρω σε 1-2 προσπάθειες μιας και το κάτι "σοβαρό και σταθερό" είναι ξεπερασμένο στην εποχή μας. Και σήμερα, είμαι ευτυχισμένη ποτ μπορώ να γυρίσω πίσω σε συνομιλίες μου και το μόνο που να νιώθω να είναι αηδία και η σκέψη "μικρή ηλίθια, ο έρωτας σου έκλεισε τα μάτια και δεν έβλεπες μπροστά σου". Και ενώ δεν αισθάνομαι τίποτα για αυτόν τον άνθρωπο, και το μόνο που με νοιάζει είναι να μην ζήσει ότι έζησα εγώ άλλος άνθρωπος... Γιατί μου μένει αυτή η πικρία ακόμα; Το συντομότερο δυνατό θα μιλήσω με τον γιατρό μου ξανά... Αλλά εσείς είτε ως απλοί άνθρωποι, είτε ως ειδικοί... Γιατί να εξακολουθώ να έχω μέσα μου αυτή την πικρία; και πώς να την αποβάλλω;; ο πόνος δεν υπάρχει πλέον! Δεν μπορώ να κλάψω άλλο για αυτόν τον άνθρωπο και να στεναχωρηθώ.... Αλλά γιατί;; (Δεν ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημα εδώ, και αν θα μπορέσω να απαντήσω σε τυχόν σχόλια... Αλλά όποιος μπήκε στον κόπο απλά και μόνο να διαβάσει το μικρό μου σεντονάκι... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ)