Εμένα σε όλα τα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου, όλοι μου οι συμμαθητές με κάναν πέρα και με αντιμετώπιζαν σαν να ήμουν λεπρός. Δεν μου μίλαγε κανείς, δεν έβγαινε κανείς μαζί μου, δεν με έπαιζε κανένας στο μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Έφτασα να υποστηρίζω το αντίπαλο τμήμα στα αθλήματα και να παίζω μπάλα στα διαλείματα με ένα εξαιρετικό κορίτσι, από κορίτσι έμαθα μπάλα και ναι, έπαιζα καλά. Στο μπάσκετ, νίκησα σε διαγωνισμό βολών ακόμα και χρόνια αθλητές, στην αθλητική ημερίδα, αυτοί με προπονητές, ειδικές δίαιτες, καθημερινές προπονήσεις κτλ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αν το θέλεις πραγματικά και το πάρεις απόφαση.Εγώ πάτωσα γιατί με όλα αυτά, πηδήχτηκε εντελώς η ψυχολογία μου, δεν ήθελα να δω βιβλία ούτε ζωγραφιστά γιατί στην πραγματικότητα, ήθελα, χρειαζόμουν κι αποζητούσα παρέες και τελικά βρήκα διεξόδους στην τεχνολογία και το ίντερνετ, που τότε μόλις άρχιζαν να εμφανίζονται. Κόλλησα εκεί και πάτωσα στις πανελλήνιες. Δεν είχα κίνητρο, για την ακρίβεια όλα, μου ήταν και μου φαίνονταν, ως αντικίνητρα.Μήν κάνεις λάθη. Ακόμη και αν δεν σου αρέσει η μελέτη για κάποιο λόγο, βρες μια τέχνη ή ένα επάγγελμα που να σου αρέσει, ιδιαίτερα δε αν αυτό περπατάει, έχει δουλειά που λέμε. Θα βρεις διέξοδο εκεί και είναι πραγματικά μεγάλη ευτυχία, να ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει, ως επάγγελμα.Τα άλλα έρχονται μόνα τους. Αλλά πρέπει να έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου. Οι άλλοι εύκολα γίνονται η αιτία να χάσουμε πολλά, αλλά σπανίως να κερδίσουμε κάτι για εμάς τους ίδιους...
30.9.2015 | 13:29
Ο τίτλος είναι κένος.
Ειμαι κοπελα, 17χρονων. Νομιζω πως εχω χαραμισει ενα προς ενα τα χρονια που εζησα μεχρι τωρα. Οι γονεις μου ηθελαν παντα να ειμαι πολυ καλη μαθητρια. Ετσι με πιεζαν να μην βγαινω πολυ, και να μην εχω πολλες ασχολιες, και με παρακινουσαν να διαβαζω οσο πιο πολυ μπορω, αλλα χωρις να με επιβλεπουν. Στο γυμνασιο υπηρξα μετρια μαθητρια. Κι αυτο γιατι ειμαι τεμπελα. Κλεινομουν με τις ωρες στο δωματιο μου , εκανα πως διαβαζα ενω δεν ασχολουν με τιποτα απολυτως. Μπορουσα καλλιστα να κοιταζω το ταβανι με τις ωρες, παρα να διαβασω. Αφου δεν διαβαζα λοιπον, και δεν ημουν ενταξει στις υποχρεωσεις μου, ενιωθα τυψεις να κανω οτιδηποτε αλλο για αυτο και δεν εβγαινα βολτες συχνα, δεν πηγαινα εκδρομες, ειχα μονο λιγες φιλες, δεν ειχα ποτε μου σχεση η καποιο φλερτ. Εφτασα 17χρονων. Πολυ μετρια στο σχολειο για να πετυχω. Χωρις εμπειριες απο τη μεχρι τωρα ζωη μου (ποτε δεν ειχα ξεφυγει απο τη ρουτινα, απο την καθημερινοτητα) και χωρις να ξερω πως πρεπει να συνεχισω.
3
