ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα παιδιά, έχω ξεκινήσει για δίπλωμα αυτοκινήτου & όπου να ναι θα δώσω πορεία (είμαι στο 18ο μάθημα). Που κ που θα κάνω κάποια λαθάκια, ελπίζω να τα τελειοποιησω μέχρι να δώσω. Όταν, λοιπόν, πιάνω τη συζήτηση στο σπίτι περί οδήγησης, είτε πω για τα λάθη είτε όχι, η αδερφή μου, η οποία είναι πάρα πολύ καλή οδηγός, μου την λέει. Τη μία θα μου πει με έντονο ύφος "έλεος, συγκεντρωσου λίγο, δε θα το πάρεις & αντε απ την αρχή & άλλα χρήματα", την άλλη "μήπως να 'λαδώσεις' μπας & το πάρεις;" ή "μπορεί να σ αρχίσουν τις ερωτήσεις, κανόνισε να μην αγχωθείς & ξεχαστεις & σε κόψουν" κ.α. τέτοια ευχάριστα & αισιόδοξα. Μόνο η μαμά είναι ήρεμη & ενθαρρυντική κάποιες φορές. Αλλά αν με ρίχνουν ψυχολογικά οι δικοί μου, τί να περιμένω απ τους ξένους; Με βάζουν σε σκέψεις, εκείνη βασικά, ότι μήπως τελικά κοπώ;; Μήπως δεν είμαι αρκετά καλή & έτοιμη για να δώσω;; Ο δάσκαλος δεν μου έχει κάνει ακόμη κάποια νύξη ούτε για χρήματα ούτε για το αν χρειάζεται παραπάνω. Και τι θέλω; Να μη μου κόβουν τα φτερά καλά καλά δεν έχω ξεκινήσει, να μην με αγχώνουν. Πολλά ζητάω;; Ναι, υπάρχει η πιθανότητα να κοπώ, σε όλους υπάρχει, αλλά γιατί να σκεφτόμαστε πρώτα το αρνητικό σενάριο;; Και όταν της πω κάτι, θα μου πει εγώ για το καλό σου τα λέω. Και πριν που έλεγα για τους ξένους, μπορώ να πω ότι κάποιοι 3οι που γνωρίζουν ότι δίνω, μου λένε πιο καλά λόγια. Μακάρι να μην πέσω σε περίεργο εξεταστή & μακάρι να μην αγχωθω & ξεχάσω τα πάντα & να τα πάω τέλεια με την αξία μου, για να κλείσω κάποια στόματα & να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ.