ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δε θέλω να γίνεσαι λιώμα στη θύμησή μου..δεν το αξίζω.Η αλήθεια? Ήμουν δειλή, τότε μέσα στην αφέλεια των 22 μου χρόνων πίστεψα και εγώ πως θα ξεπερνούσα τον εαυτό μου..πως για μια φορά θα διεκδικούσα την ευτυχία..θα απαιτούσα την ανεξαρτησία μου και θα απελευθέρωνα τον εαυτό μου.θα επέστρεφα στη γενέτηρά μου και θα μαχόμουν για τα θέλω μου..όμως ο φόβος με νίκησε..και τώρα σχεδόν 7 χρόνια μετά είμαι ακόμα εδώ.. συμβιβασμένη στη μετριότητα..απούσα από τις ζωές όσων αγαπώ. κατέστρεψα όλες τις γέφυρες επικοινωνίας, όχι μόνο με εσένα καρδιά μου..με όλους..μη τυχόν και νιώσω ξανά την ανάγκη να επιστρέψω και χρειαστεί να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.Τις ελάχιστες φορές που ανεβαίνω Αθήνα επιλέγω να μένω κλεισμένη σε αυτό το δεσποτικό σπίτι..απλά δε θέλω να περιφέρομαι στη πόλη..να μη θυμίζω στον εαυτό μου πόσο μου λείπει.Θέλω να με ξεχάσεις..είναι άδικο να αναλώνεις την σκέψη σου σε ένα "καμένο χαρτί"..άδικο και επίπονο..αφού δεν κατάφερα να σου χαρίσω την ευτυχία που σου υποσχέθηκαν τα μάτια μου τότε, δεν αξίζει να τα θυμάσαι με αγάπη.Πιο πολύ από όλα μετανιώνω που στην τελευταία μας συνάντηση ανέτρεψα το θυμό σου για μένα..ίσως τώρα να είχα σβηστεί από τη μνήμη σου..συγνώμη για όλα..