ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλές εξομολογήσεις που διαβάζω και δεν το κρύβω ελπίζοντας πως θα διαβάσω κάτι που η διαίσθηση θα μου φέρει πονοκέφαλο ότι είναι απο εκείνη, βλέπω πως τόσο άντρες κι εγώ μέσα, όσο και γυναίκες καταλήγουμε στην ίδια γραμμή, να θέλουμε και αυτό το θέλω να μένει μέσα βουβό. Προφανώς αυτός που ''έχυσε την καρδάρα'' πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα λένε αλλά όταν περνάει καιρός, όταν τελικά έχουν ανταλλαχθεί τόσα πύρα που δεν ξέρεις από που ξεκίνησε, ή όταν κανένας δε φταίει παραπάνω όπου πάντα καταλήγουμε στο βουβό θέλω, τελικά προσπαθεί κανένας ή μένουν πάντα όλοι με το θέλω, το ελπίζω και όλα χάνονται;Μήπως βασιζόμαστε περισσότερο απ' ότι νομίζουμε στο τυχαίο;