ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα το γράψω εδώ, γιατί είναι λεπτό ζήτημα και δεν μπορώ να το συζητήσω σχεδόν με κανέναν. Ζητώ συγνώμη προκαταβολικά για το μεγάλο ποστ.Επέστρεψα προσωρινά στο πατρικό μου σπίτι μετά από αρκετά χρόνια για πολύ συγκεκριμένους και προσωπικούς λόγους. Όλα αυτά τα χρόνια βρισκόμουν με την οικογένεια μου περίπου 2 φορές το χρόνο για λίγες μέρες, και μπορώ να πως πως όλοι δείχναμε τον καλύτερο μας εαυτό, μιας και οι συναντήσεις μας ήταν σπάνιες.Προφανώς και όλο αυτό το διάστημα είχα ενδείξεις πως οι γονείς μου άλλαξαν άρδην. Δεν ήμουν όμως έτοιμος για να αντιμετωπίσω αυτό που είδα.Σίγουρα φταίει πως οι οικονομική μας κατάσταση άλλαξε εξίσου δραματικά. Σίγουρα φταίει που μεγάλωσαν και οι ψυχολογικές τους αντοχές μειώθηκαν. Ο πατέρας μου έχει γίνει φοβικός με τα πάντα. Όλα του δημιουργούν παθολογικό άγχος, με αποτέλεσμα να προσπαθεί να αποφύγει κάθε στρεσογόνο κατάσταση. Αυτό τον επηρρεάζει στην ποιότητα της δουλειάς του, στη διαχείρηση των οικονομικών, στο πως αντιμετωπίζει τη ζωή την ίδια. Αυτή η κατάσταση έχει ρίξει όλο το βάρος στη μητέρα μου, που επειδή μαζί με τις αντικειμενικές δυσκολίες στα οικονομικά έχει να διαχειριστεί και τον πατέρα μου, ο οποίος κάνει σαν φοβισμένο πουλάκι σε διάφορες περιπτώσεις. Έτσι, ανάλογα με τις ώρες της είναι από μελαγχολική έως κυνική, επιθετική και απότομη.Εγώ τα βλέπω αυτά ως παρατηρητής. Θεωρώ πως όλο αυτό τους έχει ρουφήξει και πως εγώ σαν εξωτερικός μπορώ να το δω πιο ψύχραιμα. Τα προβλήματα δεν είναι ανυπέρβλητα, θεωρώ πως είναι διαχειρίσιμα. Παρόλα αυτά, λόγω της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ τους και της ψυχολογικής κατάστασης του καθενός, μεγενθύνονται και δεν τα διαχειρίζονται καλά. Προσπάθησα να κάνω αρκετές φορές κουβέντα με τη μάνα μου, αλλά δείχνει να έχει κλειστά τα αυτιά της. Όλο αυτό το ζει πολύ δραματικά, ομολογουμένως. Συνήθως αντιδράει με μια αντιμετώπιση του τύπου "μια χαρά είμαι, δεν θέλω βοήθεια" ή "δεν χρειάζεται να τα ξέρεις και όλα", ανάλογα τη στιγμή. Με τον πατέρα μου δεν θέλω να το συζητήσω, αφενός μεν γιατί δεν ξέρει πως ξέρω αυτά που ξέρω, και αφετέρου γιατί τον βλέπω τόσο ευάλωτο που δεν τολμώ να τον επιβαρύνω. Στεναχωριέμαι αφάνταστα να τον βλέπω έτσι. Αντίθετα, η μάνα μου δεν διστάζει να του τη λέει συχνά και να αναφέρεται σε παλιά περιστατικά. Παρόλα αυτά, έχει τα δίκια της, με την έννοια πως της έπεσαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ μαζί, από όλους μας και έσκασε σε κάποια φάση. Κι αυτή η κατάσταση της με στεναχωρεί εξίσου.Τα αδέρφια μου είναι ακόμα μικρά και ζούνε στον μικρόκοσμο της εφηβείας. Δεν είμαι σίγουρος αν θυμούνται τις καλές μέρες της οικογένειας, αλλά και πάλι θεωρώ πως δεν είναι ακόμα ώριμα να σηκώσουν τέτοιες έγνοιες. Ως αποτέλεσμα, τους έχω αφήσει τελείως έξω από την όλη ιστορία.Θέλω να τους βοηθήσω πάρα πολύ, και μακάρι να είχα ένα καλό εισόδημα για να λύσουμε μαζί τα προβλήματα. Δεν έχω δυστυχώς, αλλά έτσι κι αλλιώς η μάνα μου αρνείται οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια, ακόμα και σε επίπεδο θεωρητικής κουβέντας. Από την άλλη, ακόμα και τα οικονομικά να είχαν λυμένα ως έναν βαθμό, πιστεύω πως πάλι η μεταξύ τους απόσταση θα υπήρχε λόγω ψυχολογικά επιβαρυμένων συνθηκών, κι είναι πολύ κρίμα να καταλήγουν έτσι, έχοντας περάσει τόσα χρόνια αγαπημένοι. Ξέρω πως σε διάφορες φάσεις της ζωής τους έχουν δει ψυχολόγο και τους έχει βοηθήσει, άρα δεν είναι αδαείς αυτής της λύσης.Σε λίγο καιρό μάλλον θα ξαναφύγω από το σπίτι, έτσι τουλάχιστον λένε τα ως τώρα σχέδια μου και τα οικονομικά μου. Θα μπορούσα να εθελοτυφλώ, να πω πως έτσι έχουν τα πράγματα και να ζήσουμε μακριά κι αγαπημένοι. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό όμως, με τρώει καθημερινά αυτή η κατάσταση, τους αγαπώ πάρα πολύ και πιστεύω πως είναι εφικτό να φτιάξουν τα πράγματα, αρκεί ως πρώτο βήμα να συνειδητοποιήσουν που βρίσκονται και να πορευθούν ξανά μαζί σε επίπεδο προγραμματισμού. Τι να κάνω όμως με ανθρώπους που (παρα)μεγάλωσαν κι έχουν παγιώσει τον τρόπο σκέψης τους;Κι εγώ προσωπικά, έχω ένα σωρό οικονομικές και άλλες εκκρεμότητες και προσπαθώ μέσα σε δύσκολες συνθήκες να φτιάξω τη ζωή μου. Είμαι σχετικά αισιόδοξος για το μέλλον σε προσωπικό επίπεδο, αλλά όσον αφορά τα δικά τους, δεν μπορώ να τους πάρω και από το χεράκι. Είναι κρίμα όμως να αποφεύγω πλέον να βρισκόμαστε όλοι μαζί μέσα στον ίδιο χώρο, προφασιζόμενος διάφορες δουλειές γιατί βρίσκομαι συνήθως αντιμέτωπος με μια μιζέρια (στην καλύτερη περίπτωση) ως έναν καυγά για ανούσια πράγματα (στη χειρότερη).Υπάρχει κανείς εκεί έξω με ανάλογη εμπειρία;