ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έρημος άνθρωπος είμαι. Μια ζωή έτσι ένιωθα. Βαρέθηκα πια, κουράστηκα. Δεν έχω άλλη όρεξη. Είτε το προσπαθώ είτε δεν το προσπαθώ, είτε αλλάζω τακτικές είτε θεάσεις, είτε μέρη είτε είδη, το ίδιο αποτέλεσμα: μηδέν. Δεν θέλω πια να ελπίζω. Θέλω να πάψω να προσπαθώ. Θα γίνω καλός στο επάγγελμά μου, θα χρησιμεύσω δημιουργικά στην κοινωνία αλλά βαθιά μέσα μου θα είμαι ένας ανάπηρος άνθρωπος, που ποτέ δεν θα φτάσει στην κορυφή των δυνατοτήτων του, γιατί πάντα θα του λείπει η αίσθηση ενότητας με την ανθρωπότητα- και αυτήν την επαφή δεν την έχω καθόλου. Δεν θέλω ούτε την λύπησή σας, ούτε τις συμβουλές σας, ούτε τον χλευασμό σας. Ας μείνει κι εντελώς ασχολίαστη η εξομολόγηση- δεν το λέω από σνομπισμό αλλά από έλλειψη ελπίδας. Δεν θέλω βοήθεια, είμαι νεκρός από τώρα- μου σχίζει την καρδιά βέβαια αλλά πλέον απλά περιμένω τον θάνατο. Μόνη μου ελπίδα: να είναι γρήγορος. Μακάρι κάποιος, κάποια, κάπου, κάποτε να προλάβει να αγγίξει την καρδιά μου πριν εκείνη σταματήσει να χτυπάει. Αυτό.