ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι δυσκολο να βλεπεις τον ανθρωπο που αγαπησες, που ακομα αγαπας να προχωραει χωρις εσενα. Εσυ εισαι εκει επιμενεις ακομα, προσπαθεις να κρατηθεις απο καπου , κατι κοινο μεταξυ σας γιατι δεν θες να τον χασεις απο την ζωη σου (ουτε και εκεινος οπως σου λεει) αλλα τιποτα δεν αλλαζει. Και ολο και απομακρυνεστε μεχρι που ερχετε μια αλλη που τον κανει να γελα, που του γεμιζει τις ωρες του και τις σκεψεις του και ξεχναει αν και αθελα του καθε "Σαγαπω" που σου εχει πει. Και ποναει πολυ γιατι ξερεις πως τα συναισθηματα ηταν δυνατα οταν χωρισατε και ακομα ειναι. Γιατι ξερεις πως δεν ηταν απο τους τυχαιους ανθρωπους στη ζωη σου ακομη και αν δεν ήταν απαραιτητο να ειναι διπλα σου σαν συντροφος. Απλα ματωνω οταν σκεφτομαι ολα οσα χασαμε και για ποσα φταιω εγω, ποσα θα μπορουσα να διορθωσω, να προλαβω. Αλλα στο τελος απλα θα φορεσω το χαμογελο στα χειλη μου και θα του δειξω πως ολα ειναι καλα (γιατι δεν θα αντεξω να τον στεναχωρησω ξανα) μεχρι τουλαχιστον να ξαναγινουν ολα καλα.Αν κατι εμαθα τον τελευταιο καιρο απο διαφορα οχι τοσο ευχαριστα γεγονοτα στη ζωη μου ειναι να μην χαραμιζουμε στιγμες αλλα να τις εκτιμαμε γιατι φευγουν. :)