ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι δεκαεννιά χρονών. Στις ψυχιατρικές κλινικές όλες οι ανάσες μυρίζουν καφέ και τσιγάρο, τα αυτοσχέδια τασάκια γεμίζουν με ταχύτητα φωτός, όλα τα πρόσωπα είναι πρόωρα γερασμένα. Όποιος δεν έχει ζήσει ανάμεσά τους, δεν μπορεί να καταλάβει αυτή την ανάμεικτη με ελπίδα απόγνωση. Όποιος δεν έχει υπάρξει, όχι απλά ανάμεσά τους, αλλά μέρος τους, ένας από αυτούς, δεν μπορεί να το καταλάβει. Ούτε και μπορώ να το περιγράψω. Ούτε και θέλω. Ούτε και αντέχω να σκέφτομαι, να θυμάμαι, να υπάρχω. Θέλω μόνο να κάνω μια αναφορά σε αυτούς τους ανθρώπους, ή σωστότερα σε εμάς, εμάς που ξέρουμε ότι η μισή ζωή μας χάθηκε, χάνεται ή θα χαθεί σ' αυτά τα πολυκαιρισμένα σαλόνια των νοσοκομείων που μυρίζουν καπνό, ελπίζοντας για μια σωτηρία που ποτέ δε θα έρθει, αντί γι' αυτή μονάχα χάπια, κι άλλα χάπια, και περισσότερα χάπια, κι ενέσεις για να μην σκοτώσεις τον εαυτό σου την νύχτα των γενεθλίων σου κι έπειτα χάπια και χάπια και χάπια, μέχρι που να μη μείνει τίποτα από αυτό που ήσουν, τουλάχιστον τίποτα καλό, μονάχα η αρρώστια να επιμένει, η αρρώστια, η αρρώστια, η απόγνωση. Κι αυτή η καταραμένη η ελπίδα, κάθε φορά να επιστρέφει και να σε αρπάζει απ' τα μαλλιά, κάθε εξιτήριο μια ελπίδα μέχρι που επιστρέφεις πάλι πίσω στα ίδια, όλη σου η ζωή μια ανακούφιση που πάντα ξέρεις ότι θα είναι προσωρινή. Δεν το τραβάω άλλο. Ήθελα απλώς να τα πω κάπου που θα βρεθούν άνθρωποι που θα καταλάβουν, γιατί ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί από εμάς εκεί έξω. Ήθελα απλώς να μιλήσω για όλους αυτούς τους ήρωες που καταφέρνουμε (και ναι, μαζί τους κι εγώ που επιβιώνω ακόμη, κι ας λένε όλοι ότι δεν προσπαθώ, είμαι δυνατή, είμαι δυνατή, είμαι δυνατή) και κουβαλάμε μαζί μας όλα τα σκατά που βασιλεύουν στο κεφάλι μας. Είμαι δεκαεννιά χρονών, γαμώ το χριστό μου.