ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και λίγες μέρες, έχουμε ξεκινήσει να θερίζουμε με την κομπίνα (θεριζοαλωνιστική μηχανή) και κουβαλάμε τις μπάλες (ένα μάτσο άχυρα δεμένα με σύρμα ή αν θυμάστε που καθόταν ο κόσμος όταν πήγε να μιλήσει σε αγρότες ο Μητσοτάκης :P). Τις μαζεύουμε μία-μία και τις πετάμε πάνω στο τρακτέρ και μετά τις πηγαινουμε στο καλύβι και τις τοποθετούμε σε κάποιο χώρο. Αυτό το κάνουμε (τον θέρο) για να έχουν το χειμώνα τα ζώα να φάνε, εφόσον δεν τα βγάζουμε έξω όπως το καλοκαίρι. Επίσης, πριν λιγες μέρες, σταμάτησε και ο τυροκόμος να παίρνει το γάλα και ευχαριστήσαμε τα προβατάκια για το γάλα που μας δίνουν (αισθάνομαι λες και τελείωσα το σχολείο για καλοκαίρι χαχα) και θα ξεκινήσουμε πάλι τον Νοέμβρη περίπου. Αυτό σημαίνει, ότι σταματάει και ο μισθός μας για τους επόμενους 5 μήνες. Στην ουσία, τα χρήματα με τα οποία ζούμε είναι από το γάλα. Ωστόσο, το άρμεγμα θα το συνεχίσουμε μέχρι τέλος Ιουλίου αλλά θα το κάνουμε πιο αραιά, δηλ. τώρα μία φορά τη μέρα, μετά κάθε δυο μέρες, μετά κάθε τρεις μέρες μέχρι τέλος Ιουλίου. Ενώ κάποιοι άλλοι το σταματάνε εντελώς αφού σταματήσει να έρχεται και ο τυροκόμος. Εμείς το συνεχίζουμε και το δίνουμε σε κόσμο που μπορεί να το έχει ανάγκη (να φτιάξει τυρί, γιαούρτι, μυζήθρες, χυλοπίτες κτλ) αλλά χωρίς κάποιο κόστος ή αντάλλαγμα. Εμείς προσωπικά πήζουμε τυρί φέτα αν υπάρχει χρόνος και διάθεση, αλλά μας βγαίνει λίγο ξινό και γιαούρτι, επίσης φτιάχνουμε χυλοπίτες, τραχανά, λαζάνια και κριθαράκι. Παλιά, όταν πήγαινα δημοτικό και ζούσαν οι παπούδες μου, φτιάχναμε τραχανά. Έβραζαν το γάλα σε ένα μεγάλο καζάνι που είχαμε και όταν ήταν έτοιμο βάζαμε και από ένα πιάτο να φάμε, αν και δεν ήταν έτοιμος κανονικός τραχανάς. Αφού λοιπόν είχε κρυώσει ο τραχανάς, μαζευόταν όλη η οικογένεια και τρίβαμε τον τραχανά και τον απλώναμε σε σεντόνια και το αφήναμε μερικές μέρες για να ξεραθεί. Το ίδιο κάναμε και με τα λαζάνια και τις χυλοπίτες, μόνοι μας τα κόβαμε. Ενώ τώρα τα πηγαίνουμε σε ειδικούς χώρους και εμείς τους πηγαίνουμε τα υλικά). Επιπλέον, το γάλα μπορεί και να το δίνουμε και σε έναν άλλο τυροκόμο, που αν και δεν έχει χρήματα να μας πληρώσει, πηγαίνουμε στο μαγαζί του και τα παίρνουμε σε τυρί φέτα και κεφαλοτύρι. Το καλύτερο σε αυτή την δουλειά, είναι ότι δεν ξεμένουμε σχεδόν ποτέ από φαγητό. Τα χρήματα δεν μας περισσεύουν αλλά σχεδόν πάντα υπάρχει το τυρί στο τραπέζι μας, το κρέας (κοτόπουλα, αρνιά, κατσίκια), αυγά και διάφορα λαχανικά. Φέτος δεν ξέρω αν θα βάλουμε περιβόλι. Δεν ασχολούνται οι γονείς μου πλέον, τους είναι πολύ κουραστικό να ασχοληθούν και με αυτό. Ίσως όμως βάλω εγώ. Οι κότες μας κάνουν πολλά αυγά, ειδικά το χειμώνα που μένουν μέσα. Όλοι μας λένε να τα πηγαίνουμε στην λαϊκή και να τα πουλάμε. Εμείς δεν θέλουμε. Δίνουμε, επίσης χωρίς αντάλαγμα και τα αυγά μας, όπως και τα λαχανικά μας, σε κόσμο που μπορεί να τα χρειάζεται. Ως ευχαρίστηση, ο κόσμος μπορεί να μας δίνει κάποιο αναψυκτικό ή χυμό ή σπιτικά γλυκά. Προχθές δώσαμε μερικά αυγά σε μία πολύ καλή κυρία, γειτόνισσά μας (Αθηναία η οποία έρχεται σχεδόν κάθε σ/κ) που μένει απέναντι από το καλύβι μας, για να τα δώσει σε μία φίλη της στην Αθήνα. Ακόμα και σε αυτή την άγνωστη φίλη, δεν πήραμε χρήματα ενώ εκείνη μας έκανε δώρο ένα κουτί γλυκά. Εννοείται ότι και στην γειτόνισσα δίνουμε και αυγά και λαχανικά, μπορεί ακόμα και να της σφάξουμε (όχι εγώ :P) κάποιο ζώο και όλα αυτά επίσης χωρίς αντάλλαγμα. Πολύ σπάνια παίρνουμε χρήματα από τον κόσμο και χαιρόμαστε περισσότερο όταν μας λένε το ειλικρινές ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά τους, έστω και χωρίς κάποιο δώρο. Όταν εμείς θέλουμε να ευχαριστήσουμε κάποιον, εκτός από το να τους χαρίζουμε αυγά, γάλα, κρέας κτλ τους κάνουμε ένα μεγάλο τραπέζι. Επίσης το τραπέζι για εμάς είναι να δείξουμε την αγάπη μας προς αυτούς, όπως σε συγγενείς μας που έρχονται από το εξωτερικό, σε επισκέπτες, σε φιλοξενούμενους, όπου πολλές φορές δεν φεύγουν με άδεια χέρια. Οπότε αν τυχόν μας επισκεφτεί κάποιος ή κάποια από εσάς, να είστε σίγουροι και σίγουρες, ότι θα φύγετε με παραφουσκωμένο στομάχι χεχε. Α και μην ξεχάσω, δεν θα φύγετε με άδεια χέρια. Αν έχουμε αυγά ή και λαχανικά, σίγουρα θα σας δώσουμε :)ΥΓ: Έχω ήδη λείψει μία μέρα από την στρούγκα και σκέφτομαι τα ζωάκια. Πραγματικά αυτό είναι κάτι το οποίο δεν περίμενα ποτέ από τον εαυτό μου. Ανυπομονώ να ξαναδώ την πολυ-αγαπημένη μου σκυλίτσα και να ακούσω αυτό το χαριτωμένο γαύγισμα και γρίλισμα που με κάνει να λιώνω. Το αρνί που έρχεται κάθε φορά κοντά μου να το χαϊδέψω και τον έρωτά μου, ένα μωρό κριαράκι (σας έχω ξαναμιλήσει γι' αυτό) το οποίο κάθε φορά που το βλέπω δεν το αφήνω καθόλου σε ησυχία :)