ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

οταν η ολοκληρωση εμεινε μιση...μα δεν πειραζει στα βαθη των αιωνων παντα εσενα ψαχνω. το ξερω οπως παντα σε εβρισκα,θα σε ξαναβρω, σε αυτην η σε καποια αλλη ζωη. και οταν δεις αυτο που βλεπω καθε φορα σε σενα και δεις πως ειμαι εγω το αλλο σου μισο, τοτε πανω στην ολοκληρωση το ταξιδι θα τελειωσει για να ζησουμε τις ιστοριες μας μαζι.και για να μην ειμαι μονο εγω ο παλαβος σε αυτη τη γη, σου βανω και ενα ποιημα σαν μια μικρουλα προσευχη. εγω αντεχω και κρατω και ας ειναι η αναμονη μεγαλη. κρατησα και θα κρατω και ας εχω μονο εχω το ρολο αυτο. Η ανταμοιβη μεγαλη.Φαρμάκ' είνε τ' αχείλι μου και μαύρ' είν' η καρδιά μουΑπ' τον καιρό που σ' έχασα, μονάκριβ' έρωτά μου!Του κάκου τόσες της ζωής χαρές και τρικυμίες,Της νιότης τα ονείρατα, του κόσμου οι ιστορίες,Τριγύρω μ' ανυπόμονα πετούν και θορυβούνεΚαι τη στολή του τραγουδιού γυρεύουν να 'ντυθούνε'Τ' αφίνω κι' απελπίζονται, και φεύγουν πεισμωμένα,Παιδιά που τα παράτησεν η μάννα γυμνωμένα.Μα όταν σε στοχάζωμαι, - κατάλευκα λουλούδιαΧθες 'ς άγριο βάτο έβλεπα γεμάτον απ' αγκάθια —Για σένα έχω μοναχά παρθενικά τραγούδια'Σ της ερημιάς τα βάσανα, 'ς της ξενητειάς τα πάθια.Νάξερες... κάθε δειλινό, την ώρα που θα σβύσηΟ ήλιος μέσ' 'ς τη θάλασσα, 'ς το βράχο ανεβαίνωΚαι κάμπο, θάλασσα, ουρανό, βουνά, χωριά, τη φύσιΤου Μάϊ τη γιορτιάτικη κυττάζω, και προσμένω.Αλλά του κάμπου οι εμμορφιές μού λένε μ' ένα στόμαΠως λείπ' η εμμορφάδα σου, αγάπη μου, ακόμα.Και το γλυκάνισο, σπαρτό 'ς ταλώνι' αράδα αράδα,Η πειο χλωρή και πρόσχαρη απ' όλες πρασινάδα,Κ' εκειά τα στάχυα τα ξανθά που όλω τα πειράζειΤ' αέρι ερωτικώτατο κ' είνε γεμάτα νάζι,Κ' οι παπαρούνες, ωσάν νιες τρελλές και ξαναμμένεςΜέσ' 'ς τα ανθισμένα κλήματα, μητέρες προκομμένες,Και οι εληές οι ταπεινές, μα πλούσιες περίσσια,Κ' οι λιγερές καλόγριες, τα μαύρα κυπαρίσσια,Και το βουνό με τις 'ψηλές χιονόστρωτες κορφές τουΚι' ο βράχος με τα σχίνα του και τις αλισφασκιές τουΚι' η 'λιόκαφτη χοριάτισσα, και το λευκό κοπάδι,Και το χωριό το ήμερο, και τ' άγριο λαγκάδι,Όλες αυτές οι εμμορφιές μού λένε μ' ένα στόμαΠως λείπ' η εμμορφάδα σου, αγάπη μου, ακόμα.Για να μου δώσουνε σωστή του Μάι την εικόνα'Τόρα δέ' φτάνουν από με να διώξουν το χειμώνα.Όταν 'ρημάζη ο χωρισμός την άτυχη καρδιά μαςΚ' η πρασινώτερη άνοιξις είν' ερημιά 'μπροστά μας'Το κρυσταλλένιο το νερό απ' του βουνού τη ράχιΜέσ' σε θολό γυαλί θολή πάντα θωριά θε νάχη.'Σ τη θάλασσα το μάτι μου μονάχα όταν γυρίση,Βρίσκει μεθύσ' ηδονικό, παράξενο μεθύσι.Η θάλασσα που 'ς τον κρυφό και φοβερό της όγκοΦωλιάζει κάθε κεραυνός, και κάθε αρμονία,Απ' του φιλιού τη στεναξιά ως του θεριού το βόγγο,Μου δίνει με την όψι της γλυκά παρηγορίαΚ' ελπίδα με το κύμα της που 'ς τ' ακρογιάλι σβύνει.Ανώτερη κι' από τη γη κι' απ' τον αιθέρα εκείνηΓιατί κ' οι δυο με όλα τους την έχουνε μοιράνει,Κάνει για μένα θαύματα που ο Θεός δεν κάνει'Όταν 'ς αυτή τη θάλασσα που τόσω με μεθάειΟ ήλιος κάθε δειλινό να πέση αργοκινάη,θαρρώ πως πάει, αγάπη μου, ο ήλιος να σε φέρη,Και ρόδ' αφίνει 'πίσω του 'σα να μου λέη: κ α ρ τ έ ρ ε ι.Και να! κι' από το σύννεφο εκείνο που προβάλλειΩσάν κανέναν άγγελο να κρύβη χρυσομάλλη,Κι' απ' τ' άλλο που 'σα' μενεξές θεόρατος πετιέταιΚι' απ' τον αφρό που 'ς την κορφή του κύματος γεννιέταιΚαι μέσ' απ' το απέραντο των ρόδων περιβόλι,Απ' όλη αυτή τη θάλασσα κι' από τη δύσι όλη,Το κάθε ροδοσύννεφο, το κάθε κρινοκύμαΕσένα ξεσκεπάζει'Πότ' ενός γλάρου έχεις φτερά, πότε νεράιδας βήμα,Τόρα θεάς μυστήριο, τόρα παιδούλας νάζι.Μ' απλώνεις τα χεράκια σου, μου γνεύεις, με κυττάζεις,Μ' ευφραίνεις με χαμόγελο, με δάκρυο με σπαράζεις,Και πότε κράζεις «έρχομαι», και πότε κράζεις «έλα...»Α! τι γεννά του χωρισμού, της μοναξιάς η τρέλλα!Εις της αυγής τον ουρανό εν άστρο καμαρόνωΠου μόνο λαμπυρίζει'Και του 'δικού μας έρωτος τον ουρανό στολίζειΈνα φιλάκι μόνο.'Σαν τώς καρδιών μας την αυγή, 'σάν της αυγής τα κάλληΈνα μονάχα όνειρο κι' ο ύπνος μου προβάλλει''Σ την αγκαλιά μου οδηγεί κάθε νυχτιά εσέναΚι' ατέλειωτο, απαράλλαχτο, πληθαίνει ολοέναΤο πρώτο και το ύστερο φιλάκι μας εκείνο,Από καϋμό και παρθενιά χρυσής στιγμούλας κρίνο.Κι' όταν ξυπνώ, κ' οι τέσσαρες της κάμαρας μου τοίχοιΜου δείχνουν ολοφάνερα της νιότης μου την τύχη,Αχ! όλα είνε όνειρα, στοχάζομ', εδώ χάμου,Κ' ένα δεν είνε όνειρο μονάχα: η ερημιά μου!