ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν κανουν τιποτα. Η μανα μου δεν ψαχνει καν για δουλεια και αυτα τα λιγα που βγαζει ο πατερας μου τα χαλανε σε βλακειες. Ευτυχως που υπαρχει και η γιαγια μου βασικα. Τα παντα αυτη τα εχει αναλαβει. Απο το φαγητο μεχρι τα φροντιστηρια μας. Η γιαγια μου τους εδινε κανονικα τον μηνα και αυτοι τα χαλασαν αλλου. Εχουμε μεινει πολυ πισω και ντρεπομαι να εμφανιστω την επομενη χρονια. Γενικα παντου χρωστανε. Εδω δεν εδωσαν ολους τους μηνες στο φροντιστηριο του αδερφου μου που τελειωσε το 2017.Αλλα αυτο που με εκνευριζει περισσοτερο ειναι οτι τους παρουσιαζονται καλες ευκαιριες και δεν τις εκμεταλλευονται. Εγω πιστευω οτι απλα εχουν βολευτει. Δεν ξερω απλα απογοητευομαι και σκεφτομαι να αφησω τις Πανελληνιες και αυτα να βρω καμια δουλεια και την επομενη χρονια να φυγω εξωτερικο στον παππου μου ο οποιος τους ειπε οτι μπορει να τους βρει κατι να κανουν και να μεινουμε μαζι του αλλα αυτοι ουτε καν το σκεφτηκαν σαν ενδεχομενο. Που να τρεχουμε τωρα; Μια χαρα ειμαστε. Τα τσιγαρα τους τα βγαζουν. Δεν εξιδανικευω την κατασταση ουτε λεω οτι θα ειναι ευκολα. Τα εχουν ολα ετοιμα εκει. Τοσα χρονια και οι δυο ανεργοι ειναι οποτε δεν εχουν κατι μονιμο ετσι κι αλλιως. Φετος ηρθαν διακοπες καποιοι συγγενεις μου και επεμεναν να παμε. Θα μπορουσαν να μας βοηθησουν και μετα σχολεια και αυτα που και καλα ειναι ο βασικος ενδοιασμος των γονιων μου. Αλλα και παλι ας πουμε οτι καπως το καταλαβαινω αυτο. Δεν το καταλαβαινω αλλα τελος παντων. Τωρα η εγω ειμαι υπερβολικα αισιοδοξη η αυτοι οντως εχουν δικιο και δεν αξιζει να το προσπαθησεις. Ας πουμε ενταξει να μην θες εξωτερικο τις ευκαιριες που βρηκαν για νησια εστω στους καλοκαιρινους μηνες γιατι τις αφησαν; Το ενα τους βρωμαει το αλλο τους ξινιζει. Λες και εχουν το περιθωριο επιλογης κιολας. Δεν ξερω πραγματικα...Και μετα μου λενε οτι εγω ειμαι η παραλογη και λεω βλακειες. Θα καταστρεψω το μελλον μου και ολα τα σχετικα. Που ισως οντως να ισχυει αλλα δεν εχω ιδεα τι υποτιθεται οτι πρεπει να κανω τωρα και με αυτους δεν βγαζω ακρη. Παρ ολα αυτα ομως δεν μου αρεσει να μιλαω τοσο αρνητικα για αυτους. Γονεις μου ειναι ετσι κι αλλιως. Απλα βλεπω καποια πραγματα και εκνευριζομαι. Δεν ειμαι αχαριστη ουτε θελω τα πολλα αλλα η συμπεριφορα τους κυριως απεναντι στην γιαγια μου ειναι τουλαχιστον λαθος. Ειναι αλλο να εχεις μια βοηθεια και αλλο να εχεις υιοθετησει μια τελειως παρασιτικη νοοτροπια περιμενοντας απο τον αλλον να σε συντηρει ολοκληρωτικα χωρις να κανεις την ελαχιστη προσπαθεια. Χωρις να φενεται να αντιλαμβανεσαι οτι δεν γινεται να συνεχιστει αυτο. Και η γιαγια μου εχει κουραστει και ας μην λεει τιποτα. Ξερω οτι αγχωνεται πολυ και αυτη. Νιωθω πολυ ασχημα καθε φορα που αγοραζω κατι η χαλαω λεφτα.Πενταμελης οικογενεια ειμαστε δεν ειναι ευκολο. Δεν ξερω τι θα γινει. Ξερω ομως οτι δεν μου αρεσει καθολου η εικονα των γονιων μου να καθονται και να σχολιαζουν ολη μερα την καθε μαλακια που παιζει στην τηλεοραση περιμενοντας οτι καποια στιγμη κατι θα αλλαξει. Η παθητικοποιηση στο μεγαλειο της.