ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για αλλη μια φορα ειμαι το κοριτσι με την ψυχογενη ανορεξια! Δεν αντεξα παραπανω και μπηκα να σας γραψω.Την τελευταια εβδομαδα εχω καταληξει σε ενα συμπερασμα, που ειλικρινα με θλιβει και μακαρι να μπορουσα να το αλλαξω. Αισθανομαι πως πλεον εχω σιχαθει τους γονεις μου. Ντρεπομαι τοσο πολυ που το λεω, αλλα αυτη η πιεση και η υποτιμηση επι καθημερινη βαση με εχουν καταστρεψει. Απο τοτε που αρχισα να προσεχω παραπανω τον εαυτο μου και να μην τους κανω ολα τα χατιρια ( που στο κατω-κατω η ψυχολογος μου με συμβουλεψε να το κανω), με θεωρουν κακια και εγωιστρια, οτι δεν τους σκεφτομαι που εκεινοι κουραζονται στη δουλεια και εγω ειμαι ολη μερα σπιτι. Βεβαια, ξεχνουν οτι εγω, οντας ολη μερα στο σπιτι, εχω αναλαβει σκουπισμα, μερικες φορες μαγειρεμα, φροντιδα σκυλου-γατας, πλυσιμο πιατων, σιδερωμα και αλλαγη σεντονιων. Κατα τ'αλλα εγω ειμαι ολη μερα σπιτι και ξεκουραζομαι.Και λεω ενταξει, δεν πειραζει! Δεν εχω και κατι αλλο να κανω. Εξω δεν εχω δυναμη να βγω, κουραζομαι. Ας πουμε οτι δε με νοιαζει η σωματικη καταπονηση ( τη θεωρω γυμναστικη!!!). Αλλα η ψυχικη; Αυτο πού το πανε; Που καθε μερα κοιταζομαι στον καθρεπτη και με μισω ολο και παραπανω; Που μετραω τις μπουκιες μου για να μην ξεφυγω; Που ζαλιζω το αγορι μου (που δε μου φταιει σε τιποτα), λεγοντας του ποσο ασχημη με βλεπω; Που εχω την αδερφη μου να με βριζει ολη μερα και εγω να της ζητω αγκαλια και να μου λεει "παρατα με"; Την Παρασκευη που πηγα για την ψυχοθεραπεια μου, μου ειπε η ψυχολογος οτι πρεπει να αρχισω να γραφω σε ενα τετραδιο αναλυτικα: τι τρωω, τι ωρα το τρωω, αν πιστευω οτι εφαγα πολυ, τι ελεγχο εκανα πριν το φαω και τι αισθανομαι οσο το τρωω και αφου το φαω. Δηλαδη, ολη μερα καταγραφη του μεγαλυτερου μου φοβου. Καθισα, λοιπον, και εγω το Σαββατο να το φτιαξω, για να αρχισω να γραφω. Και το βλεπει η αδερφη μου και μου λεει "δεν πας καθολου καλα!". Της απανταω κι εγω "πριν μιλησεις, μαθε οτι η ψυχολογος μού ειπε να το κανω". Και μου ξαναπανταει "πες της να σου βρει και ψυχολογο για το μυαλο!". Και κλεινοντας ετσι, πεταγεται η μανα μου και μου λεει "μα καλα, γιατι της μιλησες ετσι?" Πραγματικα, τα συμπερασματα δικα σας. Εχω κουραστει να υποστηριζουν ολη μερα την αδερφη μου. Και μετα αναρωτιεμαι γιατι εχω καταληξει ετσι. Ωρες-ωρες, τους μισω. Θελω να τους φτυσω! Και το μεγαλο ζορι ειναι οτι τελικα μονο εγω μετανιωνω που τα αισθανομαι ολα αυτα... Μονο εγω σε αυτο το σπιτι...