ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λείπουν τα χέρια σου, τα καλοσχηματισμένα, με τους ρόζους από την κιθάρα. Τα λεπτά σου χέρια με τα μακριά δάχτυλα που όταν αισθανόμουν το χάδι τους, ανατρίχιαζα ολόκληρη. Τα λευκά χέρια με τις φλέβες που διαγράφονταν στους καρπούς, στα μπράτσα.Οι φίλες μου θέλουν το στιβαρό τύπο με τα βαριά χέρια και τα χοντρά δάχτυλα. Και απόψε στο σπίτι της κολλητής έγινε πάλι αυτή η συζήτηση. Ένιωσα μοναξιά, γιατί κατάλαβα ότι με προκαλούσαν κι όταν έφτασε η σειρά μου να μιλήσω, κοίταξα στο κενό και γέλασα κοφτά... "Εγώ προτιμώ τα καλλιτεχνικά χέρια του κιθαρίστα μου, πείτε ό,τι θέλετε". :)Ας λένε ό,τι θέλουν λοιπόν, όσος καιρός κι αν περάσει ποτέ δε διστάζω να παραδεχτώ ότι ακόμα γουστάρω τον ψηλό, αδύνατο, ονειροπόλο, γαλανομάτη ροκά, που σηκωνόταν από το κρεβάτι ενώ κοιμόμουν για να γράψει τους στίχους που θα μου τραγουδούσε το πρωί.Με αυτά τα χέρια δεν άγγιζες απλά, δεν ήσουν μόνο τρυφερός, δεν ήσουν απλα άγριος... κρατούσες το απαραίτητο μέτρο, ήσουν τέλειος. Σαν ένα κλασσικό κομμάτι... παιγμένο από την ηλεκτρική σου και τον ενισχυτή να προσθέτει μια...μαγκιά, μια προστυχιά στον ήχο.You rocked my fuckin' world...Μακάρι να κρατούσε για πάντα. Μακάρι να καταλήξω με κάποιον σαν εσένα.Η ζωγράφος σου.