Πιστεύω πως δεν πρέπει να σηκώνεις βάρη που δε σου ανήκουν.Οι γονείς σου είναι υπεύθυνοι για την οικογένειά τους κι αυτοί πρέπει να λύσουν τα προβλήματά της.Να τους βοηθάς στο μέτρο του δυνατού. Μέχρι εκεί όμως.Καλά έκανες κι έφυγες.Μη γυρίσεις πίσω.Είσαι υπεύθυνη μόνο για τη δική ζωή.Πάλεψε γι αυτή. Αν ήμουν το αγόρι και σ αγαπούσα θα μου κακοφαινόταν που δε μου λες τα προβλήματά σου.Ίσως να μη μπορεί να σου δώσει λύσεις,μπορεί όμως να σε ακούσει.Καμιά φορά κι αυτό είναι αρκετό.
3.5.2017 | 15:05
Οικογένεια
Θελω να πω ολα οσα με βαραινουν τοσο καιρό και ελπιζω επιτελους να νιωσω καλύτερα. Η οικογενεια μου εχει πολλα προβλήματα και εγω δεν ξερω πως να τους βοηθησω.Οι γονεις μου δεν εχουν δουλεία και τα βγαζουν περα με οσα μαζεψαν τοσα χρονιαΖουμε στο ενοικιο σε ενα σπιτι που ειναι μικρο για 4μελη οικογένεια.Η αδερφή μου ειναι άτομο με αναγκες (εχει το επιδομα της)Ο αδερφός μου ειναι μικρός και εξυπνος αλλα δεν διαβαζει και η μανα μου γκρινιαζει συνεχεια και δεν ειναι ευτυχιαμενη επειδη εχει ενα παιδι αμεα ενα παιδι που ασχολειται με υπολογιστες και δεν διαβαζει ( ειναι 13) και μια κορη (εγω ) που ειναι 24 χωρις να εχει βρει εναν μελλοντικο γαμπρο (οχι σχεση) κ εργαζεται σε κατι άσχετο.Ειναι παραδοσιακη οικογενεια.Και ο μπαμπας μου που και αυτος το ιδιο δεν εχει δουλεια και δεν μπορει να κάνει κατι και ακουει την γκρινια της μανας μου αλλα δεν κανει κάτι.Η μανα μου ολο λεει να παρουμε ενα δικο μας σπιτι μπας κ αλλαξει λιγο η κατασταση να υπαρχει χωρος καταλληλος γα ολους μιας και το παρον σπιτι δεν ενδείκνυται τοσο.Επισης πριν μηνες χασαμε τον παππου μας και τους εχει ριξει ολους η κατασταση εχουμε στην γιαγιά απο το χωριο και ολο κλαιει για αυτο που εγινε. Οποτε ακομα πιο βαρυ το κλιμα στο σπιτι. Ειναι κ αυτη ένα βαρος μια και δεν είναι κ ο πιο ευγενικος ανθρωπος και αν θελει να πει κατι θα το πει. Εγω εχω κατεβει Αθηνα για να μπορεσω να κανω αυτα που παντα ονειρευομουν να βρω δουλεία σε αυτο που σπουδασα να κανω το μεταπτυχιακο μου αλλα ακομα δουλεία στο αντικείμενο μου δεν εχω βρει (κ δε νομιζω με την κατασταση της ελλαδας)μονη μου συντηρούμαι κ εχω ολα αυτα στο κεφαλι μου και εχω και τους δικούς μου να μου λενε οτι δεν επρεπε να κατεβω στην πρωτευουσα αλλα να βρω δουλεία κοντα στο πατρικο μου για να μην ανησυχουν και να με βοηθανε.Και εκει να ημουν δε θα μπορουσα να βρω πανω στο αντικείμενο μου θα μπορουσα να κανω ομως μεταπτυχιακο στην ειδικη αγωγη και οχι στην κλασικη φιλολογια (μαλλον η ειδικη θα ταν καλυτερα) εχω και μια σχεση 1.5 χρονο τωρα τα παμε καλα αλλα ολα αυτα τα προβληματα δεν τα γνωριζει και δεν θελω να τον βαραινω κ αυτον. Οποτε ζω αναμεσα στο τι συμβαινει στο σπιτι μου και οτι δε μπορω να τους βοηθησω πρακτικα σε ολα αυτα που λεει η μανα μου και την δυστυχία της και αναμεσα στην καθημερινοτητα μου που πρέπει να παιζω οτι ολα ειναι οκ και να μαι ευτυχισμενη για να μην μαυριζω και την σχεση μου αλλα δεν μπορω θλιβομαι συνεχεία και ειμαι πεσμένη. Ωρες ωρες σκεφτομαι τι θα γινοταν αν να τα αφησω ολα και να παω να τους βοηθησω οικονομικα να δουλεύω εγω(με 400-500€) να δωσω μια πνοη λιγο να βγουν απο αυτο το λουκι; και μετα σκεφτομαι εμενα κ οτι θα μεινω πισω.. αδιεξοδο!!!! :'( δε μπορω αλλο..!!!!!!!!!
3
