ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι με κάποιον που μου αρέσει πολύ. Σαν χαρακτήρας είμαι πολύ κλειστή. Εκείνος είναι η ψυχή της παρέας και εξωστρεφής αλλά στην πραγματικότητα είναι και εκείνος κλειστός, δε μιλάει πολύ για τον εαυτό του, όπως κι εγώ. Το θέμα είναι ότι ντρέπομαι πολύ για την οικογένειά μου και το σπίτι μου. Δε μπορώ να του στείλω φωτό όταν είμαι εκεί γιατί είναι σε άθλια κατάσταση. Οι γονείς μου είναι το αντίθετο από "νοικοκυριδες" και έχουν αφήσει το σπίτι να είναι σαν γιαπι. Είναι χάλια έξω και ακόμα πιο χάλια μέσα. Εννοείται πώς δεν υπάρχει η άνεση για ανακαίνιση αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κάνει ούτε τα βασικά. Οι πόρτες δεν κλειδώνουν ούτε τα παράθυρα, αν θέλει κάποιος να μπει να κλέψει μπαίνει. απλά ή είμαστε τυχεροί που δε μας έχουν σκοτώσει ή και οι κλέφτες διαθέτουν ένα γούστο και δεν έχουν μπει ακόμα. Βρίσκονται σε χωριο αλλά και εκεί γινονται κλοπές. Εγώ και τα αδέρφια μου από μικρά παιδιά παλεύουμε και δουλεύουμε. Έχουμε φύγει, έχουμε βρει δουλειές, ίσα ίσα τα βγάζω, και οι γονείς μια ζωή τρώνε από τα έτοιμα που μας ζητιανευουν, κυρίως στα αδέρφια μου που βγάζουν κάτι παραπάνω χωρίς να σημαίνει ότι βγάζουν πολλά. Πώς τα λες αυτά σε έναν άντρα;;; Σίγουρα θα σκεφτεί ότι θα είμαι φουλ στα ψυχολογικα. Που σίγουρα θα είμαι. Κουβαλάω μέσα μου αυτά και άλλα τόσα.