ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έζησα μια αρκετά δύσκολη εφηβεία και ήμουν αρκετά ατίθαση σαν κορίτσι. Ήμουν άριστη μαθήτρια ωστόσο, και στόχευα σε υψηλόβαθμη σχολή. Την περίοδο των Πανελληνίων περνάω πολλές κρίσεις άγχους και τα πράγματα δεν λειτούργησαν όπως έπρεπε. Το αποτέλεσμα ήταν να περάσω σε άλλη σχολή από αυτή που στόχευα, και φυσικά η απογοήτευση των γονιών μου ήταν μεγάλη. Τόσο μεγάλη που αναγκάστηκα να δώσω δεύτερη χρονιά εξετάσεις. Εκείνη η χρονιά ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Οι διαμάχες με τον πατέρα μου ειδικά ήταν τεράστιες. Το καταλαβαίνω, απογοητεύτηκε αλλά ο ψυχολογικός πόλεμος που δεχόμουν ήταν απαράδεκτος. Υποτίμηση και προσβολές συνεχώς. Είχα φτάσει στο σημείο να πω 'Αμήν Παναγία μου, ήμαρτον...λυπήσου με και βοήθα με να περάσω να φύγω'. Να μην τα θυμάμαι. Πίκρα, κλάμα στο μαξιλάρι μου το βράδυ και τσακισμένη αυτοπεποίθηση. Τη δεύτερη φορά,πέρασα λοιπόν εκεί που 'έπρεπε'! Όλο καμάρι και χαρά οι δικοί μου. Ειρωνεία μεγάλη..Μετά από σχεδόν 10 χρόνια, κοιτώντας πίσω όλη αυτή την κατάσταση που πέρασα, σκέφτομαι τι πληγές μου άφησε η στάση του πατέρα μου κυρίως. Μπορεί να μην το συζητάμε ανοιχτά με τους δικούς μου πλέον, όμως στον ταλαίπωρο εαυτό μου το εκμυστηρεύομαι...Με πίκραναν και δεν με στήριξαν ψυχολογικά όσο θα ήθελα κι όσο είχα ανάγκη. Και δεν αναφέρομαι καθόλου στη χρηματική βοήθεια, εκεί ήταν πάντα τυπικοί και με το παραπάνω. Τώρα ζω στο εξωτερικό και ευγνωμονώ το Θεό γι' αυτό. Κάθε φορά που με ρωτάνε συγγενείς και φίλοι αν θα επιστρέψω, απαντάω ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Παιδιά ειλικρινά δε θέλω. Τους αγαπάω τους γονείς μου αλλά ως εκεί. Δεν θέλω καν να σκεφτώ ότι θα επιστρέψω ξανά και θα είμαστε μαζί. Άσε που έχω γίνει και πολύ κυνική πια. Απαντάω σκληρά στους γονείς μου όποτε έρχομαι διακοπές εδώ,κι έρχομαι σε διαμάχη μαζί τους χωρίς να νιώθω αν τους πληγώνω ή όχι. Ειλικρινά δεν με νοιάζει. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι γερή και δυνατή και να στηρίζω τον εαυτό μου στις δυσκολίες που περνάω. Αυτά από μένα. Καλή δύναμη σε όλους μας!