ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε μία μελέτη πήραν παιδιά νηπιακής ηλικίας και τα χώρισαν σε δύο ομάδες. Και στις 2 ομάδες έδωσαν χρωματιστά και μη χρωματιστά μολύβια. Στην μία ομάδα έιπανε ότι αν χρησιμοποιήσουν τα χρωματιστά μολύβια για να ζωγραφίσουν κάτι, θα κερδίσουν ένα έπαθλο. Στην δεύτερη ομάδα δεν είπανε τίποτα. Στην πρώτη ομάδα τα πιο πολλά παιδιά όντως χρησιμοποίησαν τα χρωματιστά μολύβια όπως και στην δεύτερη ομάδα. Βέβαια μετά το πέρας του πειράματος, παρατηρήθηκε ότι πολλά από τα παιδιά της 1ης ομάδας που πήραν το έπαθλο, πλέον δεν ήθελαν να χρησιμοποιούν τα χρωματιστά μολύβια. Κάτι τέτοιο θεωρώ ότι συμβαίνει και με την θέληση μας για μάθηση και δημιουργία. Όταν σε πιέζουν να δημιουργήσεις κάτι, να είσαι κάτι, να καταφέρεις κάτι τότε είναι που ο ψυχισμός προβάλλει μία έντονη αντίσταση σε αυτήν την πίεση. Από μικρό παιδί μάθαινα πολύ γρήγορα και ήμουν πολύ περίεργη. Σιγα σιγά στο σχολείο άρχισα να χάνω αυτήν την περιέργια και απλά έκανα τα μαθηματά μου από αγγαρεία. Πέρασα σε μία δύσκολη σχολή στο πανεπιστήμιο και είδα πολλές άσχημες συμπεριφορές από τους καθηγητές μας στου φοιτητές. Τα πιο πολλά περιστατικά αδικαιολόγητα αγενούς μέχρι και απλά κακής και υστερόβουλής συμπεριφοράς, παρατηρήθηκαν κατά την διάρκεια των πτυχιακών εργασιών και των διπλωματικών εργασιών. Εξαντλητικά ωράρια χωρίς λόγο και χωρίς πληρωμή προφανώς, κάποιες φορές συνθήκες επικινδύνες, μέχρι και βρισιές. Και το χειρότερο; Το φαινόμενο επεκτείνεται σαν χιονοστιφάδα από τον καθηγητή στους μεταδιδάκτορες, στους διδάκτορες και στο τέλος βλέπουμε μεταπτυχιακούς φοιτητές να τραμπουκίζουν παιδιά στο 2ο έτος. Προφανώς και όλο αυτό επεκτείνεται σαν πανδημία και λίγοι την γλιτώνουν. Σαν προπτυχιακή φοιτήτρια είχα πιεστεί πάρα πολύ. Διάβαζα πολύ έντονα γιατί τότε έιχα ακόμα κίνητρο και φιλοδοξία να ξεχωρίσω. Τότε ήταν που το σώμα μου κλάταρε και έβγαλα ένα αυτοάνοσο. Όχι κάτι σοβαρό, αλλά ήταν αρκετό για να με κάνει να ηρεμήσω. Από τότε έχω ρίξει πολύ ρυθμούς και βάζω την χαλάρωση και την ξεκούραση μου πάνω από όλα. Σε τέτοιο πνεύμα κύλησε το μεταπτυχιακό μου. Ο λόγος που το έκανα ήταν διότι πλέον πτυχίο έχουν όλοι και χωρίς ένα μεταπτυχιακό δεν πας πουθενά. Ξεκαθάρισα από την αρχή ότι δεν θέλω πίεση και έκανα τα ελάχιστα δυνατά. Προφανώς και κανείς δεν το κατάλαβε ποτέ γιατί ήμουν σχετικά τυπική. Το θέμα ήταν πολύ ενδιαφέρον αλλά βυθισμένη στην οκνηρία μου δεν το εξέλιξα τόσο όσο θα μπορούσα. Ήταν σαν "εκδίκηση" για εμένα αν και ο καθηγητής που με ανέλαβε είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται "δεν θα με εκμεταλλευτείτε εσείς, εγώ θα σας εκμεταλλευτώ και δεν θα το καταλάβετε καν". Όπως και να έχει απλά ήμουν impostor ακόμα και αν όλοι έμειναν ικανοποιημένοι από την δουλειά μου. Θεωρώ λοιπόν ότι από την εργασιομανία πήγα στο άλλο άκρο και δεν νιώθω τόσο καλά για τον εαυτό μου. Δεν θεωρώ ότι έκανα κάτι ανήθικο, μιας και δεν πέιραξα κανέναν, αλλά θεωρώ ότι έχω δυνατότητες και θέλω να της αξιοποιήσω. Βέβαια είμαι ακόμα διχασμένη μέσα μου. Δηλαδή, αν έχεις τις ικανότητες να κάνεις κάτι, πρέπει όντως να το κάνεις; Όπως και να έχει, φιλοδοξίες να πετύχω εξωτερικούς στόχους δεν έχω. Δεν είμαι καθόλου φιλόδοξο άτομο. Επίσης ξέρω ότι ότι και να γίνει θα μπορώ να βρω έστω και μία απλή δουλειά για να ζήσω, άρα ούτε άγχος έχω να με σπρώξει. Αυτό που μου λείπει βέβαια τώρα τελευταία, είναι η αίσθηση της αξιοπρέπειας που έχει όποιος αξιοποιεί τα χαρίσματα του στο μέγιστο όποια και να είναι αυτά, έχοντας σαν μοναδικό στόχο την προσωπική του ψυχική τέρψη. Τέλος πάντων αυτό που ήθελα να πω είναι ότι λέω να επανέλθω σε μία πιο παραγωγική καθημερινότητα, απλά και μόνο για την δική μου ψυχική υγεία. Πλέον ξέρω να θέτω τα όρια μου και να προσταυεύω τον εαυτό μου από κακές συμπεριφορές άρα είμαι έτοιμη να δουλέψω και να εξελιχθώ όπως εγώ θέλω χωρίς εξωτερική πίεση.