ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειναι στο μυαλο. Επεισα τον εαυτο μου οτι βρηκα τον ερωτα της ζωης μου και τον εχασα απ'οτι φαινεται για παντα. Πως να πεισω το μυαλο μου οτι η ζωη συνεχιζεται, να αρχισει επιτελους να ζει 100% στο παρον; Θελει πολλη δουλεια, το ξερω, να το δουλεψω. Δε θα προσπαθησω να απομυθοποιησω ανθρωπους και καταστασεις. Δε θα αποπειραθω να υποβαθμισω τα αισθηματα μου. Αυτο που πρεπει να κανω ειναι να αποδεχτω την πραγματικοτητα. Πεθανα γι'αυτον, δεν υπαρχω πια, και εγω ετσι πρεπει να το δω το θεμα. Ως κατι πολυ ομορφο αλλα παραλληλα τοσο μακρινο. Κατι που δε μπορει να αναβιωσει, γιατι δεν ειμαστε πια οι ιδιοι που ημασταν τοτε. Πρεπει να σεβαστω την αποφαση του. Πρεπει να αφησω τους συναισθηματισμους, δε με εβγαλαν πουθενα. Εχει κανεις καποια ιδεα πως μπορει να γινει αυτο, χωρις να χρειαστει να αναζητησω βοηθεια ειδικου; To δυσκολοτερο τελικα ειναι να πεισεις τον εαυτο σου να προχωρησει πραγματικα...