ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπεις κατά καιρούς τους ανθρώπους γύρω σου να κάνουν παράπονα για το πόσο χάλια τους τα'χει φέρει η ζωή, πόσο άτυχοι νιώθουν, ότι θα έδιναν τα πάντα για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Πόσο τους ζηλεύω! Δε το λέω χαιρέκακα, πραγματικά θα ήθελα να έχω τα μικροπροβλήματά τους, να νιώσω το πως είναι να σε απασχολούν τα μικρά κι ασήμαντα πράγματα της καθημερινότητας. Ωραία θα ήταν...Σαν έφηβος πέρασα τη πιο τραυματική εμπειρία της μέχρι τώρα ζωής μου. Το να υποστείς βιασμό στα 13 σου από 3 άνδρες που ούτε ξέρεις, ούτε πρόκειται να μάθεις ποτέ το γιατί αυτής τους της πράξης είναι από μόνο του σκληρό, απάνθρωπο μπορώ να πω. Ειδικά όταν δε το ξέρεις κανείς, ούτε καν η οικογένειά σου.Όλο αυτό φυσικά έπρεπε να μπει στη συλλογή με τα υπόλοιπα κακά που μου συνέβαιναν εκείνη τη περίοδο, όπου όλο το σχολείο με "κατηγορούσε" ότι ήμουν ομοφυλόφιλος ενώ δεν είμαι, και φυσικά με τους συχνούς καυγάδες που είχα με τον πατέρα μου σε όλη τη διάρκεια της εφηβείας.Όταν τελείωσα με το σχολείο ήθελα να τα αφήσω όλα πίσω μου, να γίνω άλλος άνθρωπος. Έτσι, ο μέχρι τότε ευγενικός και ήσυχος εαυτός μου έγινε πικρόχολος, εγωκεντρικός κι απαίσιος μερικές φορές. Κι όμως, από τότε έχουν περάσει 2 χρόνια κι έχω καταφέρει να κάνω φίλους που ξέρω, νιώθω, αισθάνομαι ότι θα με συντροφεύουν μια ζωή. Κι είμαι χαρούμενος γι'αυτό!Δύο είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζω:Πώς θα πω στους δικούς μου για εκείνο το περιστατικό ενώ το κρύβω εδώ και σχεδόν 8 χρόνια; Δε ξέρω αν θα με καταλάβουν ή όχι, το μόνο που δε θέλω είναι αυτό το βλέμμα συμπόνιας και λύπησης που θα με αντικρίζουν κάθε μέρα αν το κάνω.Το δεύτερο είναι καθαρά ψυχολογικό. Ο μόνος λόγος που άλλαξα τη συμπεριφορά μου απέναντι στους ανθρώπους είναι για να μη μπορεί κανείς να με προσβάλλει και να με μειώνει. Τώρα όμως που ξέρω ότι οι φίλοι μου θα είναι εκεί ότι κι αν γίνει, μήπως είναι καιρός να γίνω αυτός που ήμουν, ή μήπως η αλλαγή συμπεριφοράς θα τους αποξενώσει από μένα;