ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώτη Μαΐου,Δεν είναι αργία είναι απεργία και για μένα είναι η μέρα που βγαίνω για πρώτη φορά στην ανεργία, μετά από 14 χρόνια δουλειάς, στα 32 μου χρόνια.Απόλυση; Όχι αλλά ούτε και παραίτηση, εθελουσία έξοδος.Σε κάνουν να αισθανθείς ως παρείσακτος καλεσμένος σε παιδικό πάρτι, να νοιώσεις πως περπατάς σε κινούμενη άμμο και πως… ούτως η αλλιώς θα έρθει το τέλος σου…. Και μετά σου πετάνε το τυράκι, με την αποζημίωση και κάποια μηνιάτικα παραπάνω από αυτά που δικαιούσαι…. Και εσύ τι κάνεις; Περιμένεις παθητικά το τέλος?ή παίρνεις την αποζημίωση σου και φεύγεις?Δίκοπο μαχαίρι. Όταν όμως θες να ξεφορτωθείς από πάνω σου δάνεια και κάρτες το σκέφτεσαι σαν λύτρωση. Ξεχρεώνω και τέρμα τα τηλέφωνα απ τις εισπρακτικές.Μετά από ατελείωτες ώρες συζητήσεων με φίλους και συνάδελφους το αποφάσισα.Για πρώτη φορά στη ζωή μου θα έπαιρνα το ρίσκο.Ανέβηκα στο γραφείο προσωπικού 10 λεπτά πριν το τέλος της εθελούσιας… Από υποδοχή άλλο τίποτα. Μόνο το κόκκινο χαλί δεν στρώθηκε για πάρτι μου. Μου έβγαλαν άρον άρον το χαρτί για να πέσουν οι υπογραφές και εγώ σαν μαγεμένη, σαν κάποιος να με είχε υπνωτίσει άπλωσα φαρδιά πλατιά την τζούφρα μου!Πάμε για μια νέα ζωή σκέφτηκα! Όλα γύρω μας αλλάζουν εμείς δεν μπορεί να μένουμε οι ίδιοι!… λίγες ώρες αργότερα όταν συνήλθα από το λήθαργο βρέθηκα στο σπίτι μου και ένοιωθα πως δεν μπορούσα να αναπνεύσω… έκλαιγα με λυγμούς σαν να είχα χάσει τον πιο αγαπημένο μου φίλο !Κουβαλούσα στο στήθος μου τα 10 χρόνια της ζωής μου που πέρασαν εκεί, δίνοντας το 101% του εαυτού μου.Όχι από εργασιομανία αλλά από φιλότιμο!Μέχρι βέβαια να γίνω και εγώ παρείσακτη… όπως οι χιλιάδες απολυμένοι στη χώρα μας που ξαφνικά, από την μια μέρα στην άλλη δεν ήταν αναγκαίοι! Από άνθρωπος με ονοματεπώνυμο ένοιωθα πλέον λογιστικό νούμερο, ένα περιττό έξοδο για την εταιρία που από ώρα σε ώρα θα γινόμουν και εγώ μηδενικό!Αυτό δεν μπορούσα να αντέξω! Γι αυτό έφυγα…10 χρόνια στην ίδια δουλειά, 10 χρόνια με ανθρώπους που θεωρούσα οικογένεια μου… Ο αποχωρισμός μου κόστισε ακριβά. Αυτή η γαμημένη συνήθεια που ξέρεις τι σου ξημερώνει, Ποιον θα συναντήσεις…Πόση ζάχαρη θα βάλει στον καφέ σου το χαμογελαστό παιδί του κυλικείου.. Και για να μην γελιόμαστε, και για τα 1200 στο τέλος του μήνα που βρέξει χιονίσει θα είναι στο λογαριασμό σου…Έτσι περνούν τα χρόνια και όλοι μας παραβλέπουμε τις δυσκολίες τις δουλειάς, τις απαιτήσεις και τις παραξενιές των ανωτέρων μας, Και τα βάζουμε όλα κάτω απ το χαλί, χωρίς να μπορούμε να σκεφτούμε αν και εμείς οι ίδιοι θέλουμε να είμαστε εκεί που βρισκόμαστε!Πένθησα αυτόν τον αποχωρισμό και ακόμα νοιώθω πόνο. Όμως μου έδωσε την ευκαιρία για πρώτη φορά να κάνω αληθινό ρεπορτάζ. Να ανοίξω τα ματιά μου και να δω καθαρά τι άλλαξε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια . Πήγα στα γραφεία του ΟΑΕΔ πιστεύοντας πως χρειάζομαι μόνο 5 λέπτα, γιατί ένοιωθα η «μοναδική» άνεργη όλου του κόσμου! Πόσο λάθος έκανα Συνάντησα μια ατελείωτη ουρά με παιδιά της δικής μου γενιάς. Όμορφα αγόρια με τα μάτια κολλημένα στο πάτωμα, που έψαχναν να βρουν την αυτοπεποίθηση τους Γυναίκες που καθόλου δεν τους ενδιέφεραν οι τάσεις της μόδας και τα χρώματα του καλοκαιριού, αλλά το τι θα ταΐσουν τα παιδιά τους τις επόμενες ώρες!Ντράπηκα !μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα ιδέα…Με είχε συνεπάρει το κυνήγι μιας χίμαιρας το παραδέχομαι! Έφυγα τρέχοντας γιατί δεν ήμουν έτοιμη να το αντιμετωπίσω όλο αυτό Στον δρόμο μου συναντώ έναν αξιοπρεπέστατο κύριο στην ηλικία του πατέρα μου. Με σταματά και ενώ περιμένω να με ρωτήσει, ίσως, για κάποια διεύθυνση Εκείνος μου ζήτησε χρήματα για να αγοράσει φαγητό Δεν μπορούσα να μην τον πιστέψω Ήταν όμως βέβαιο, η ντροπή στα μάτια του έδειχνε πως δεν είχε να φαει!Προχώρησα προς την στάση Ευαγγελισμός και μπήκα μετά από πολύ καιρό σε αστικό λεωφορείο.Είδα ανθρώπους διαφόρων ηλικιών να πηγαίνουν στη δουλειά τους κρατώντας σφιχτά την τσάντα τους, μήπως βρεθεί κανας επιτήδειος και τους αρπάξει τα τελευταία τους ευρώ. Το χαμόγελο τους είχε κλαπεί προ πολλού! Μέχρι τότε είχα την πολυτέλεια του αυτοκινήτου μου και τα 400 ευρώ βενζίνη διόδια δεν μου φαίνονταν περιττό έξοδο...τώρα σκέφτομαι ακόμα και το εισιτήριο του λεωφορείου! Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα για μένα… αν θα βρώ σύντομα δουλειά ή όχι. Το ελπίζω. Όμως νοιώθω πια μέρος ενός ακόμα μεγαλυτέρου συνόλου από αυτό που άνηκα πριν Πλέον δεν είμαι τυφλή, και αν δεν πιστεύεται στα θαύματα εγώ σήμερα πίστεψα!