ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταιο καιρο ολοι οι κοντινοι μου ανθρωποι, φιλοι, συγγενεις, συνεργατες, γνωστοι εχουν βρει συντροφους. Ακομα κ φιλες μου απο τη δουλεια που ηταν χρονια single και που ειχαν περασει μεγαλες περιοδους της ζωης τους χωρις συντροφο πλεον εχουν βρει καποιον. Ειμαι σχεδον η μονη στον περιγυρο μου που δεν εχω συντροφο, παρολο που εδω κ καιρο ψαχνω. Αυτο με κανει να νιωθω πολυ περιεργα, αφενος νιωθω οτι κατι τρεχει με μενα που ενω κατα καιρους βγαινω με αντρες, δεν εχει προκυψει με κανεναν τιποτα σοβαρο (ξερω οτι αυτο δεν ειναι απαραιτητα σωστο, αλλα δεν μπορω να βγαλω αυτη τη σκεψη απο το μυαλο μου) κ επισης νιωθω μια μοναξια. Δεν εχω κανεναν πλεον να βγουμε βραδυ, να χορεψουμε, να φλερταρουμε κλπ, γιατι ολοι οι δεσμευμενοι προτιμουν συνηθως πιο ηρεμα πραγματα. Δεν εχω κανεναν να συζητησω τα ερωτικα μου, γιατι νιωθω οτι αν τα συζηταω με δεσμευμενους ειναι σαν να τους δινω ενα λογο να με λυπηθουν και να σκεφτονται "α την καημενη, δεν εχει βρει καποιον ακομα". Πως ξεπερνιεται αυτο το συναισθημα που νιωθεις οταν ολοι γυρω σου εχουν καποιον κ συ δεν εχεις κανεναν?