ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε ζούσα σε νησί.Το σπίτι ήταν σ'ενα ύψωμα μακριά από τα φώτα,μέσα στην ηρεμία του άγονου τοπίου,κι εκεί τα βράδια στην αυλή αν σήκωνε κανείς τα μάτια ψηλά,έβλεπε το αχανές σύμπαν να ξεδιπλώνει ένα κομμάτι του μπροστά του.Ο μπαμπάς μου μου μάθαινε να εντοπίζω τη Μεγάλη Αρκτο,τον Σείριο, τον Πολικό Αστέρα(αν ποτε χαθώ στην έρημο να μπορώ να βρω τον βορρά,ναι τέτοια περίεργα έλεγε πάντα ο μπαμπάς μου) και προσπαθούσε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου για το που τελειώνει το σύμπαν και πως γίνεται να είναι τόσο απέραντο και τι ρόλο παίζουμε εμείς εδώ που είμαστε και ένα σωρό αλλά πράγματα που δεν τα χωρούσε το μυαλό μου και μου προκαλούσαν δέος,φόβο και ενθουσιασμό ταυτόχρονα.Και εκεί κοιτώντας αυτή τη θάλασσα από μακρινούς κόσμους ένιωθα αυτό το συναίσθημα που είναι δύσκολο να περιγραφεί.Η απειροσύνη των αστεριών,η αχνή λευκή γραμμή του γαλαξία ακριβώς από πάνω σου...Νιώθεις σημαντικός μέσα στην ασημαντότητά σου.Κόκκος σκόνης μέσα στο χάος αλλά και μια παράξενη αίσθηση οτι είσαι φταγμένος από το ίδιο υλικό με τ'αστέρια,μια ανεξήγητη σύνδεση με ο,τι υπάρχει και ό,τι έχει υπάρξει ποτέ.Οτι όλα αυτά που σου φαίνονται βουνό στην καθημερινότητα σου δεν έχουν την παραμικρή σημασία αλλά αυτό δεν είναι αφορμή για να απογοητευτείς και να τα παρατήσεις αλλά για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.Σήμερα που μου λείπει πολύ ο μπαμπάς μου είπα να το μοιραστώ.Καλή συνέχεια και κοιτάτε τα αστέρια που και που:)https://www.youtube.com/watch?v=4PN5JJDh78I