ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία βιωματική εμπειρία μου. Από το λύκειο κατάλαβα ακριβώς για εμένα τι μου αρέσει και τι με ελκύει. Όταν ήμουν μικρή στο δημοτικό μου άρεσε να ντύνομαι με τα ρούχα του αδερφού μου να παίζω με video games με τα παιχνίδια του αδερφού μου να κάνω τον άντρα. Γενικά ήμουν αγοροκόριτσο. Στην εφηβεία δεν έβλεπα τον εαυτό μου με ένα αγόρι όπως οι φίλες μου που τους ένοιαζε ποιος είναι ο πιο ωραίο της τάξης και με ποιον θα βγούνε ραντεβού. Στο λύκειο άρχισα να καταλαβαίνω όταν είχα ερωτευτεί την καθηγήτρια των αγγλικών μου. Πλατωνικός έρωτας εννοείται. Μέχρι που ήρθε η ώρα να μιλήσω στην μητέρα μου αφού έκανα τελικά την πρώτη μου σχέση με κοπελα. Ήταν η πρώτη μου σχέση ερωτική επαφή. Της μίλησα πίστευα θα το πάρει κομπλέ γιατί νόμιζα ότι είχε καταλάβει για εμένα. Τελικά το πήρε πολύ άσχημα όπως και ο πατέρας μου. Πέρασα από σαράντα κύματα. Νόμιζαν ότι έχω μπλέξει με ναρκωτικά κακές παρέες και ότι θα πάνε στον καλύτερο γιατρό.Αρχισα να τρελαίνομαι το απόλυτο κενό μέσα μου. Στεναχώρια κρίσεις πανικού κλάματα. Άρχισα να βγαίνω με αγόρια μήπως και αλλάξει όλο αυτό το προσπάθησα τόσο πολύ σχεδόν 2 χρόνια αλλά δεν με ένιωθα με είχα χάσει ψυχικά και πνευματικά. Δεν μπορούσα να ζήσω φυσιολογικά μονίμως με ένα άγχος ήμουν στα κρυφά όλα μέχρι που έσπασα. Κατάθλιψη σημαντικοί πόνοι. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα το μυαλό μου αλλού το βλέμμα μου στο κενό. Απλά ζούσα... Οι γονείς μου με απειλούσαν ένιωθα μόνη μου. Άρχισαν να μην μου δίνουν χρήματα να με κλειδώνουν έξω από το σπίτι να με βρίζουν να με χτυπάνε και όλα αυτά γιατί είμαι ομοφυλόφιλη. Ο αδερφός μου δεν έπαιρνε μέρος σε όλο αυτό για να μην χάσει την βολεψη του. Μέχρι που έφυγα από το σπίτι μάζεψα τα πράγματά μου και ένα βράδυ κρυφά έφυγα και δεν ξαναγύρισα ποτέ πίσω στο πατρικό μου σπίτι. Άφησα τις σπουδές μου τα όνειρα μου τους στόχους μου γιατί οι γονείς μου με κακομεταχειριζονταν. Όλοι οι συγγενείς μου έκλεισαν την πόρτα δεν ήθελαν να αναλάβουν και να μπλεχτούν σε όλη αυτή την κατάσταση. Δεν ξαναμιλησαμε ποτέ μόνο λίγο με τον αδερφό μου αραιά και που. Μου λείπει ώρες και φορές το σπίτι μου τα πράγματα μου ο χώρος μου αλλά είναι ξένοι όλοι εκεί μέσα για εμένα. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να χτυπήσω το κουδούνι να μιλήσουμε? Εσείς τι λέτε? Κάθε απάντηση καλοδεχούμενη :)