ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπορει να ειναι αφυσικο, να φανταζει χυδαιο ή προκλητικο οταν εκφραζεται δημοσιως, να κατακρινεται απο πολλους. Ομως, ειναι καθε αλλο απο προσωπικη επιλογη. Ημουν 12 οταν για πρωτη φορα ενιωσα οτι κατι μεσα μου δεν πηγαινε καλα, κατι δεν ηταν συμβατο με τους "κανονισμους" της κοινωνιας, το σωστο και το λαθος, το αποδεκτο. Ο φοβος, η ανασφαλεια, η απορριψη απο ορισμενους κοντινους μου ανθρωπους λογω αυτου, με ωθησαν στο να το καταπιεσω απο μικρο παιδι και να δημιουργησω ενα ψεμα στο μυαλο μου, ενα ψευτικο "ιδανικο" μονοπατι της ζωης που θα χαραζα στο μελλον. Ειναι "φαση" ελεγα, πειραματισμος, και ετσι το εδιωχνα απο μεσα μου. Ή μαλλον το επνιγα. Τα χρονια κυλησαν, με σχεσης επιλογης, καταπιεσης και οχι βασει συναισθηματων με αντρες. Δεν εφταιγαν οι γονεις μου, ουτε οι φιλοι μου, εγω η ιδια το επεβαλα στον εαυτο μου. Φαντασου να κανεις για 6 χρονια κατι που απεχθανεσαι, κατι που ξερεις πως δεν ειναι για σενα, μονο και μονο επειδη αν κανεις αυτο που νιωθεις θα σε διωξουν τα ατομα που αγαπας. Παρ'ολα αυτα, υπηρχαν στοιχεια απο τοτε που ημουν 12, συνομιλιες με το κοριτσι που μου αρεζε, τις οποιες ειχαν διαβασει οι γονεις μου. Προσπαθησαν να το αλλαξουν. Οχι οτι μοιαζω με αγορι, αλλα ηθελαν να μου αγοραζουν φουστες και φουστανια, να μου δειχνουν τις νεες τασεις μοδας.. λες και δε με ενδιεφερε, λες και δεν ενιωθα γυναικα. Για να μην τα πολυλογω, εφτασα 18 ετων με πολλα ψυχολογικα εχοντας σχεσεις μεχρι τωρα με αγορια που με επνιγαν, ή καλυτερα που κατεστρεφα εγω τον εαυτο μου με το να ειμαι μαζι τους. Πλεον το εχω τολμησει. Μπορω να πω σχεδον περηφανα οτι ειμαι με μια κοπελα που αγαπαω. Σχεδον περηφανα, γιατι στο σχολειο οταν μαθευτηκε υπηρξα θυμα bullying, που αγγιξε τον ξυλοδαρμο. Σχεδον περηφανα, επειδη ντρεπομαι και φοβαμαι να κρατησω το χερι της κοπελας μου δημοσιως. Σχεδον περηφανα, γιατι τα βραδια οταν κοιμαμαι με τις φιλες μου ως sleepover στο ιδιο κρεβατι, σκεψεις για το αμα αισθανονται ασχημα που εχουν μια "τετοια" διπλα τους στο κρεβατι στροβυλιζουν στο μυαλο μου. Σχεδον περηφανα γιατι οι φιλοι μου δεν θελουν να τους μιλαω για την προσωπικη μου ζωη. Λοιπον, ποια ειναι η αμαρτια; Η ομοφυλοφιλια ή η καταπιεση; Γνωριζω οτι δεν μπορω να κανω παιδια με τον ανθρωπο που αγαπαω, πως ποτε δε θα ειμαι αποδεκτη απο ολους οσους θα ηθελα. Να προσθεσω οτι ειμαι κατα των παρελασεων για την αποκτηση ισων δικαιωματων. Αλλα ειμαι υπερ της ελευθερης εκφρασης. Δεν ειμαι τερας, αγαπαω με ολη μου την καρδια.