ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
11.10.2012 | 15:10

Όμορφε...

"Μικρέ και ευαίσθητε,Δεν ξέρω αν πρέπει να θεωρώ όσα δεν ζήσαμε μαζί ως «χαμένο χρόνο» …Μου έλειπες πάντα, σε πολλά, που θα ‘θελα να ήσουν εκεί,έτσι έμαθα να σε έχω στην ψυχή μου....Πολλές οι φορές που σου μιλούσα και ήταν σαν να σε είχα εκεί, μπροστά μου…- σίγουρα σε είχα μπροστά μου - σίγουρα με άκουγες…Έγινες ο εαυτός μου, που έχασα και ζούσα με την πίστη ότι κάποια στιγμή, θα διακρίνω το βλέμμα του, ξανά.Χρόνια μετά, σκεφτόμουν, ότι δεν θα ξανασυμβεί αυτό, ότι δεν θα με κοιτούσες ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο ή και αν θα το έκανες δεν θα μπορούσα να το αναγνωρίσω πια, γιατί, έγινες συνειδητά εγώ… …ακούγεται χαζό και παιδικό…Τότε το «όλο πολύ για μένα» λιγόστεψε τόσο, που, κατάλαβα πια πωςσ ’αγαπώ…Είμαι ευτυχισμένη, ρε όμορφε,γιατί μπορώ και σου λέω ότι αποδέχτηκα κάθε σου λάθος ή σωστό και κάθε σου επιλογή.Γιατί ξέρω ότι με αποδέχτηκες.Αγαπώ το τρόπο, που ζεις, αντιλαμβάνεσαι, αντιμετωπίζεις τη ζωή σου,Εγωισμός!Ανωριμότητα!Όλο πολύ, ήταν, για μένα τότε!Οι αντοχές μου ελάχιστες να κατανοήσω το εσύ, το εγώ, το εμείς…Ούτε να το διαχειριστώ γνώριζα,Αποτέλεσμα?, Έγινα εσύ, ή όπως πίστευα πως ήσουν…ή όπως μου φάνταζε ευκολότερο πως θα μπορούσες να ήσουν…Και…Άξιζε το ότι θα έπρεπε να ζω μέσα από σένα, να αποδεχτώ όλα όσα είσαι και να τα κάνω άλλη μια φορά δικά μου, για να μπορώ να σε έχω…Μέσα από την αποδοχή και την απόρριψη, κατάφερα να εξαφανίσω την ανωριμότητα, το πολύ και το λίγο, το εσύ και το εγώ. Τα μηδένισα, όλα και ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι, όσο σε αποδεχόμουν, τόσο δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα πια σε σένα. Θα ‘μαι εκεί, είμαι εδώ, σε κάθε επιλογή της ζωής σου, της ζωή μου, σε ότι και όπως πιστέψεις.Μου πήρε χρόνια, για να καταφέρω να σου πω πως, είναι πολλές οι φορές που λέω στον εαυτό μου πόσο τυχερή είμαι, που αναγνώρισα τη ματιά σου, ποτέ άλλοτε κανείς δεν με κοίταξε όπως εσύ, ή ποτέ άλλοτε δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο, ή δεν είχα την ανάγκη να δω.Με γέμισες, εσύ.…Μέρες μετά, έγινες ένα με μένα και μοιάζει σαν να μην έφυγες απ’ την ψυχή μου.Τότε δεν αναγνώριζα το γιατί, ούτε το πώςΜικρέ και όμορφε…
 
 
 
 
Scroll to top icon