ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα, το βράδυ έχει τη γλύκα και τη δροσιά μιας καλοκαιρινής νύχτας. Βγήκα για λίγο έξω και με κατέβαλε ξαφνικά ένα αίσθημα ευφορίας. Ένιωσα για μια στιγμή χαρούμενη, χωρίς άγχος και ανησυχίες. Χωρίς πρέπει, δεν πρέπει, θέλω, δεν θέλω, μπορώ, δεν μπορώ. Και τότε συνειδητοποίησα πόσο καιρό έχω να νιώσω έτσι. Ή μάλλον δεν μπόρεσα να θυμηθώ την τελευταία φορά που ένιωθα έτσι. Ήταν ένα αίσθημα ανακούφισης. Σαν για μια στιγμή να ξύπνησα από έναν εφιάλτη που τόσο καιρό έβλεπα. Τότε κατάλαβα αυτό που οι άλλοι μου έλεγαν, πως δεν φταίνε οι άνθρωποι γύρω μου, δεν φταίει η σχολή μου, ούτε η πόλη στην οποία μένω που είμαι τόσο χάλια. Φταίει μόνο το γεγονός ότι εγώ δεν είμαι καλά. Τόσο καιρό δεν τους καταλάβαινα. Μέχρι που ένιωσα για μια μόνο στιγμή χαρούμενη και τότε δεν μου έφταιγε τίποτα. Όλα αυτά βέβαια για μια στιγμή. Τώρα ο εφιάλτης συνεχίζεται. Ίσως τελικά ο εφιάλτης να είναι η ζωή μου, κι εκείνη η στιγμή να ήταν ένα όνειρο. Η...δεν ξέρω...