ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

γυρω στα 15 αρχισα να αντιλαμβανομαι ποιοτητες του χαρακτηρα μου που δεν τις ειχα γνωρισει μεχρι τοτε,,βιωνα εντονο αγχος αρχικα..οταν επεφτα ψυχολογικα ηταν σαν να βυθιζομουν για καιρο..επειτα αρχισαν οι σκεψεις της αυτοκτονιας...σημερα στα 25 γνωριζω επειτα απο διαγνωση ειδικου οτι τα τελευταια 10 χρονια δεν ειμαι τρελη..απλα "γεννηθηκα" διαφορετικη.. βλεπω τον κοσμο με τα δικα μου γυαλια..γιατι ειμαι οριακη..και μιας και στην ελλαδα η οριακη διαταραχη προσωπικοτητας δεν ειναι τοσο μεινστριμ οσο η καταθλιψη θα σας προσφερω μια ματια μεσα απο την κλειδαροτρυπα σε ολους εσας που ευτυχως δεν βιωνετε την καθημερινοτητα τοσο δυσκολα οσο εγω...οχι το να σου αλλαζει η διαθεση δεν ειναι απλη κυκλοθυμια.. η διαθεση μου μπορει ανετα να περασει απο τοζενιθ στο ναδιρ την ιδια μερα.αυτο δεν με κανει διπολικη..μπορει να βιωσω καταθλιπτικο επεισοδιο μεσα στην "καλυτερη μερα της ζωης μου", δεν εχω τις περιοδους ηρεμιας των διπολικων...ειμαι σε μια διαρκη και βιαιη ταλαντωση στα συναισθηματα μου, τη διαθεση, τα θελω μου, το που παω...οταν ερωτευομαι κολλαω...δεν μπορω να αφησω τον αλλο νοητα ακομη κι αν εχει τελειωσει πανω απο χρόνο και ακμ κ αυτη η απωλεια με κανει να θελω να πεθανω...πισω απο καθε καφε καθε βολτα τις απλες στιγμες χαλαρωσης οχι ακραιας χαρας (αλλα ακομη και τοτε) νιωθω σαν να ακουμπαω σ' ενα στερεο τοιχο που δε μπορω να γκρεμισω.αυτον του φοβου οτι θα με εγκαταλειψουν οτι δν ειμαι αρκετα καλη(αυτο οδηγησε στο να μαι για χρονια βουλιμικη επισης)..ο τοιχος ειναι και το μονιμο κενο που νιωθω...τον τελευταιο καιρο βιωνω περιεργως για μενα μια μακρα περιοδο καταθλιψης...η σκεψη οτι ολααα ειναι ματαια οτι δεν αξιζει να προσπαθω...η ψυχοθεραπεια με βοηθαει τα χαπια για τη διαχειριση των συναισθηματικων μου ταλαντωσεων επισης αλλα οχι τοσο αμεσα οσο θελω...μη με παρεξηγειτε δεν ειμαι δειλη και δν εγκαταλειπω...προσπαθω καθε μερα προσπαθω! τα τεέυταια 10 χρονια καθε μερα σηκωνω το βαρος του κορμιου μου και βρισκομαι εδω γιατι καθε μερα προσπαθω...αλλα να κουραστηκα...κουραστηκα κι αποψε δεν μπορω να συγκρατησω τα δακρυα μου...κι ηθελα σε καποιον να μιλησω για να μην αγχωσω παλι τηλεφωνικα τους δικους που μενουν μακρια...θα συνεχισω να προσπαθω αλλα δεν ξερω ποσο...γιατι ειναι τοσο επιπονο τοσοοο ψυχοφθορο και τοσο μοναχικο...μακαρι να μπορουσα να μοιραστω λιγο απο το βαρος να εσπαζα τα γυαλια που με κανουν να βλεπω ετσι τον κοσμο αλλα δεν μπορω ακομη...και δεν ξερω αν μπορω να συνεχιζω και να προσπαθω για καλυτερες μερες