ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αναλογίζομαι όλες εκείνες τις φορές που διάβασα κάποια εξομολόγηση κατά την οποία ο/η γράφων έβγαζε μια έντονη απελπισία και απαισιοδοξία για τη ζωή, μία παραίτηση ενίοτε, άγχος, φόβο... όλα εκείνα τα σχόλια που υποδεικνύουν ότι η λύση για το πρόβλημα είναι η επίσκεψη στον ψυχολόγο. Και ίσως να είναι. Αλλά γιατί αντί αυτού να μην σκεφτούμε τη διάσταση να δείξουμε εμείς πρώτα λίγο παραπάνω κατανόηση σε αυτά τα άτομα που μπορεί ακόμα και να τα συναντάμε στην καθημερινότητα μας και να τα απορρίπτουμε για ανόητους λόγους που να τους προξενούν όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα..εμείς είμαστε σωστοί; Εμείς τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας μήπως και είμαστε γαμάτοι; γιατί πρέπει ο ευαίσθητος να αλλάζει και όχι ο αναίσθητος; ο αγενής; Θα μου πείτε ο σκοπός δεν είναι να αλλάξει αλλά να μάθει να μην επηρεάζεται από τέτοιες καταστάσεις. Μια γενική αναισθησία δηλαδή για να ταιριάζουμε όλοι μεταξύ μας. Συγχωρέστε με αν μιλάω παρανοϊκά... είναι και βαριά η ατμόσφαιρα σήμερα, με έχουν ταράξει οι αλλεργίες μου... δεν έχω βγει και έξω και χαζεύω στις εξομολογήσεις προσπαθώντας να βγάλω κάποιο φιλοσοφικό νόημα. Αυτάα..