ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου κάνει παρατήρηση κάποιος νιώθω σαν μικρο παιδι που το μαλώνουν κι αυτο με κουρασε πια...Παντα προσπαθούσα να είμαι υπακουο ως παιδι και μαθητρια. Δεν δημιουργούσα προβλήματα στην τάξη. Μια μερα θυμαμαι ακομη καθηγητές δεν ειχαμε καλα καλα και ήρθε μια να καλύψει το κενό. Γινόταν της τρελής μες την ταξη μιλούσαν, γελούσαν πετούσαν σαιτες... Εγώ περιμενα βαριεστημένα να περάσει η ώρα και να τελειώσει αυτη η βαρεμάρα. Ρωτάω τη διπλανη μου τι ώρα είναι και εκείνη την στιγμή τρωω μια καρπαζια απο την καθηγήτρια δυνατή... ολοι πάγωσαν... η καθηγητρια χτύπησε την Μ? Που ποτέ δεν δημιουργεί πρόβλημα? Ενιωσα να βραζει το αιμα μου και πως αυτό με αδικουσε καταφορα γιατι παρολο το μπάχαλο εγώ εισεπραξα την σφαλιάρα για μια ερώτηση στη διπλανή μου. Απο τοτε οποτε μου κάνουν παρατήρηση νιώθω το ιδιο ανυπεράσπιστο παιδι... που βράζει απο θυμό και πραγματικά δεν αντέχω άλλο....Όπως σήμερα που ήρθε ένας επικεφαλής σε πτέρυγα νοσοκομείου και μου απαγόρευσε να μιλάω με αλλα ατομα του περιβάλλοντος μου γιατί επηρεάζονται λεει ψυχολογίκα απο μενα που αντιμετωπίζω με ψυχραιμία τις καταστάσεις ενω εκείνοι οχι.Ένιωσα παλι εκείνο το έφηβο κοριτσι που εφαγε καρπαζια... εσκυψα το κεφαλι και υποσχέθηκα να μην μιλήσω πια με κανεναν γιατί απ αυτο εξαρτάται η ζωη μου (οχι η δουλεια μου). Ειναι αδικο και με πνίγει γιατί παντα προσπαθούσα να βοηθήσω ατομα που το είχαν αναγκη κι αντί αυτου βρεθηκα η τοξικη της κατάστασης απλα γιατι μπορώ να πω τα πράγματα με το όνομά τους. Ειμαι μονη ολη τη μερα και τωρα δε θα μπορώ να μιλήσω σε κανεναν... η οικογένεια μου αδιαφορει και γω θα καταλήξω δελαπατριδης να μιλαω με τα ντουβαρια ... που αυτα τουλαχ δεν θα κλαίνε οταν καποιος τους λεει την αληθεια... ας πω κι εγω ψέμματα λοιπον η ας σιωπησω για παντα...Ορκιζομαι πως αν είχα σωματικό κουράγιο θα τους έγραφα ολους και θα βγαινα απ αυτόν τον τάφο....να ηρεμήσω και να με αγαπήσω λίγο και μενα που εχω καταντήσει μελο... α στα διαλα!