ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε γνώρισα πριν 10 χρόνια, χαθήκαμε και πριν 3 χρονια μπηκες ξανα στη ζωή μου. Ως φλερτ, ως φιλος, ως ο πιο σημαντικός και αγαπητός μου άνθρωπος. Ο έρωτας, ο φίλος, ο πατέρας και ο αδελφός. Τσακωθήκαμε, χαθήκαμε και τότε κινδύνευσε η ζωή σου ''του κοπηκε η αναπνοη'' μου ειπαν. Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου, δεν ειχα καρτα να σε παρω, ετρεξα μεσα στη βροχη να αγορασω να σε καλεσω, καμια απαντηση ουτε στα μηνυματα μου ουτε στα τηλεφωνα μου. Οταν μου απαντησες ειπα πως θα ερθω να σε βρω, το ειπα χαλαρα, μεταξυ σοβαρου και αστειου γιατι μετα απο τοσο καιρο απουσιας δεν ηθελα να σε πνιξω. Ξεκινησα νωρις το πρωι, πινω εναν καφε μεχρι να ερθει η ωρα του επισκεπτηριου, μπαινω στον Ερυθρο Σταυρο, πουθενα το ονομα σου, κανενα 1366 για δωματιο. Μαθαινω οτι εισαι στον Ευαγγελισμο. Μου ειπες ΨΕΜΑΤΑ, με εστειλες αλλου και μετα απο μηνες ειρωνειας σε ξαναβαζω στη ζωη μου. Καμια εξηγηση,τιποτα! Οταν τις ζητησα εγινα παραλογη, αποφευγεις να με βλεπεις αλλα απο αποσταση μου μιλας συχνα. Δεχτηκα της μισες δικαιολογιες σου για να μη σε χασω ΠΑΛΙ. Όμως εγω τι νιωθω; Τι ενιωσα οταν το καλοκαιρι μου μιλησαν για πιθανο καρκινο; Τι ενιωσα που το ηξερες και δεν ενδιαφερθηκες ποτε; Τι νιωθω τωρα που ο ιδιος με τοτε πονος με βασανιζει; Που εισαι να σε αγγαλιασω; Που εισαι να σου πω πως σ'αγαπω; Σ'ενα άλλο κρεβάτι, πίσω απο φθηνές δικαιολογίες που με κάνουν να ντρεπομαι γιατί τις δεχτηκα. ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; Το μονο που νιωθω πια ειναι η συνεχης σου ΑΠΟΥΣΙΑ.....