ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

νιωθω αδεια. νιωθω πως δεν ταυτιζομαι με κανεναν, πως δεν με ενθουσιαζει τιποτα, πως η ψυχη μου ειναι μια ερημια.οι φιλοι μου δεν ειναι ανθρωποι που εμπιστευομαι (βασικα, δεν εμπιστευομαι κανεναν), και, παρολο που δεν τους νιωθω πλεον κοντα μου, δεν τους ανοιγομαι, απογοητευομαι που με ξεχνανε. δεν με παιρνουν τηλεφωνο, δεν ρωτανε πως ειμαι. ειναι τοσο απογοητευτικο που μονο εγω παιρνω τηλεφωνα και προτεινω να βρεθουμε. οσες φορες δεν επιδιωκω τιποτα, το κινητο μου χρησιμευει μονο ως ξυπνητηρι και ραδιοφωνο.δεν βρισκω πλεον ενδιαφεροντες τους ανθρωπους που γνωριζω.υπαρχουν ανθρωποι που εκτιμω, που θα 'θελα να κανουμε παρεα, αλλα νιωθω πως αυτοι δεν θα θελαν, και φοβαμαι να τους προσεγγισωταυτοχρονα, τα αισθηματικα μου ειναι ανυπαρκτα, και η αγαπη που περσι ενιωσα εχει εξελιχθει σε μισος και εκνευρισμο. νιωθω επισης πως κανεις δεν θα μπορεσει ποτε να με καταλαβει, να με αποδεχθει και να μπει στη ζωη μου.ταυτοχρονα, αρκετοι θα εκπλησσονταν αν μαθαιναν αυτα τα πραγματα για μενα.. ειμαι 18 χρονων,εισαχθεισα με καλη καταταξη στο ΕΜΠ. αρκετοι μου λενε πως ειμαι ομορφη, καθως και πως εχω χιουμορ, αποψη, προσωπικοτητα και κοινωνικοτητα . τι ειρωνια... τι να πει κανεις...