ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θέλω να αποδεχτώ πως έχουμε τελειώσει. Θέλω να μας δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν έκανα, ούτε έκανες κάτι κακό. Κατά τη γνώμη μου, μπορούσαμε να λύσουμε ότι σε απασχολούσε και σε απασχολεί. Δεν θα ήταν απλό ή εύκολο, αλλά γινόταν, και ακόμη γίνεται... Αρκεί να μην το κράταγες για τον εαυτό σου. Να το έλεγες πριν γίνει αφόρητο. Να μην προσπαθούσες να λύσεις έναν θέμα, του οποίου ήμουν και εγώ μέρος, μόνη σου. Ή,να παραδεχόσουν και να μου έλεγες από την αρχή πως ήταν τα πράγματα. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να το κάνεις. Αρκεί να δεχόσουν πως δεν είμαι μάντης, να βλέπω τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό σου, αν το κρύβεις με χαμόγελα και φιλιά. Ειδικά όταν ήμουν ερωτευμένος. Σου το είπα. Σε αγαπώ, και με τα θετικά σου και με τα αρνητικά σου. Μου είπες πως προσπάθησες να ακολουθήσεις τον ρυθμό μου. Έπρεπε να σου πω ότι το να ακολουθείς, ενώ κάτι δεν σου αρέσει, δεν είναι προσπάθεια. Είναι απλός έιναι παιχνίδι. Μια παρτίδα "πόσο μπορώ να αντέξω"... Ήταν θέμα χρόνου να γίνουν έτσι τα πράγματα, από τη στιγμή που δεν είπες τίποτα. Και τώρα, τι; Εγώ με μια καρδιά γεμάτη συναισθήματα, κι εσύ με μια καρδιά άδεια. Χωρίς λόγο. Αφού θα μπορούσα να είχα περιμένει, πριν αρχίσει τίποτα.Τελικά, σου είπα ψέματα. Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σε κρατήσω κοντά μου. Δεν θέλω να γίνουμε φίλοι. Θέλω εσένα. Ολόκληρη. Ίσως να είμαι πράγματι εγωιστής, και να μην δίνω το απαραίτητο βάρος στα δικά σου συναισθήματα. Ίσως δεν είμαι αρκετά δυνατός για να το κάνω.Σε είδα στον λιγοστό ύπνο μου απόψε. Αφού έχουν περάσει δύο μήνες. Στο όνειρό μου, ήσουν με άλλον, και αυτός μου έστειλε μήνυμα να πάψω να σε ενοχλώ (αν και είχα παραπάνω από έναν μήνα να σου στείλω μήνυμα). Πόνεσα τόσο πολύ που ξύπνησα, αφού τον έστειλα στο διάολο. Σκέφτηκα, στον ύπνο μου, πως εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Ευτυχώς, ήταν όνειρο, σκέφτηκα, μόλις ξύπνησα...Έπειτα, σου ξαναέστειλα μήνυμα. Εκτός ονείρου, αυτή τη φορά. Δεν ανέφερα τίποτα. Απλώς σε ρώτησα αν έκανες και άλλο piercing... Είπα ότι φαινόταν ωραίο και, μετά θυμήθηκα, σαν δεύτερη σκέψη, πως δεν μου μιλάς από τότε που με άφησες. Οπότε, στο είπα να μην μου απαντήσεις αν δεν θέλεις. Απλά αναρωτιόμουν. Μέσα σε ακόμη μια στιγμή αδυναμίας, όταν είδα την φωτογραφία σου...Γαμώ την δυσκολία μου να δεχθώ την κατάσταση ως έχει. Τελικά, είμαι πράγματι ένας δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει. Μακάρι να ήμουν πιο νορμάλ. Να μην με βασάνιζαν τέτοιες σκέψεις, και εγώ, με τη σειρά μου, να μην βασάνιζα εσένα... Μου λείπεις. Πιό πολύ από όσο μπορείς να φανταστείς. Η παρουσία σου, η φωνή σου, τα χέρια σου, τα μάτια σου... Η προσωπικότητά σου... Και, δυστυχώς και για τους δυό μας, δεν βλέπω να σε ξεχνάω σύντομα... Ανάθεμα στο μυαλό και την καρδιά μου. Και στον διπλωμένο γερανό που σε θυμίζει...Όνειρα γλυκά, αγάπη μου...Λυπάμαι, μα δεν θα αφήσω ανοιχτά τα σχόλια σε αυτό. Όχι αυτή τη φορά.