15.9.2012 | 23:31
'Οταν το είπε η Ναταλία.
Ειμουν σπιτι της, δεν ειχε ερθει ακομα το πασχα.Απ το τηλεφωνο δεν την ειχα ακουσει καλα, και ετσι υποψιαζομουν οτι θα θελει να μου μιλησει. Μου αρεσει να ακουω, και συγκεκριμενα μου αρεσει να ακουω την Ναταλια, την εκτιμω. Ετσι και εγινε. Ειχε προβλημα με τον καλο της, τον τελευταιο καιρο αν και μενουν μαζι ειχαν "χαθει". Χωρις πολλα λογια πανω στην κουβεντα μου ειπε αυτο " ξερεις, φοβαμαι, οχι να χασω τον γκομενο αλλα φοβαμαι να χασω τον ανθρωπο αυτο απ την ζωη μου, ή μαλλον το τι ειναι ο ανθρωπος αυτος για εμενα. Την θεοποιημενη μορφη του. Να μου δινει δυναμη ο θεος να ζω και το μονο που θελω στην ζωη μου ειναι να μπορω να τον αγγιζω, ενα φιλι στο μαγουλο και εγω θα ειμαι ενταξει" Δεν μιλισα.Εγω το εχω χασει αυτο το ατομο απ την ζωη μου. Ο φοβος της Ναταλιας ειναι η δικη μου καθημερινοτητα.Δεν ειμαι εδω να πω τους λογους. Απλα ξυπνα το πρωι και τρεχα, κυριολεκτικα τρεχα να βρεις τη γυναικα που αγαπας και πες της το. Μην αρρωστενεις. Εχε την δυνατοτητα να μπορεις να αγγιζεις τον ανθρωπο σου.
