ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αγαπούσα τον εαυτό μου. Ήμουν ένα καλό κορίτσι, με σεβασμό στοuς γονείς μοu... Πίστευα ότι είμαι καλή, όμορφη και ότι αξίζω... Είχα όνειρα κι όλα ήταν αισιόδοξα, όχι πολύ μεγάλα μα όμορφα....Μετά το γυμνάσιο και ωριμάζοντας, αντιμετώπισα την απόρριψη, την κοροϊδία των συνομηλίκων μου, την αδιαφορία των γονιών μου... Έπεσα σε κατάθλιψη, ανορεξία... ¨Επαψα να αγαπώ τον εαυτό μου, μίσησα το είναι μου, μίσησα την οικογένεια μου, αδιαφόρησα για όλους τους άντρες που αδιαφορούσαν κι εκείνοι για εμένα και δε μ' ενδιέφερε να κάνω καμία ουσιαστική φιλία....Πέρασα 11 χρόνια στη μοναξία, τη μιζέρια, την απόγνωση.. Σκότωσα κάθε ελπίδα μου και όνειρο... αφού η πραγματικότητα και οι γύρω μου άνθρωποι μου έλεγαν και μου έδειχναν ότι εγώ δεν αξίζω... Τϊποτα δεν μου χαρίστηκε, καμία χάρα. Μόνο δυστυχία.Σήμερα είμαι μόνη... με έναν κατεστραμμένο ψυχικό, πνευματικό και νοητικό κόσμο... Καμιά φορά κοιτάζω το παιδί που ήμουν και με πιάνοuν τα κλάματα καθώς σκέφτομαι ότι αυτο το παιδάκι μου ήμουν πήγε χαμένο...Μου εκανε πολυ κακό ατή η ζωή ΄κι ατός ο κόσμος... Θεωρω οτι αν ειχα αποδοχη, καλό περιβάλλον, αγάπη, έρωτες, θα ήμουν σημερα καλυτερος ανθρωπος...Ομως εγω δεν τα ειχα ολα αυτα κι ετσι πηρα το δρομο της κακίας... Δικαιολογω τον εαυτό μου και ταυτοχρονα τον λυπαμαι.Με κρίνουν. Κανείς δεν με θαυμαζει, κανείς δεν με εκιμά και σιγουρα κανεις δε θα με ηθελε στη ζωη ου. Αυτοπεοιθηση θα ειχα, αν δεν μου την ειχαν καταστρεψει εκει πισω στα εφηβικα μου χρονια. Προσπαθησα να βελτιωθω αλλα γρηγορα συνειδητοποιησα πως ηταν αδυνατο πλεον..Απλα ηθελα να πω οι καποιοι απο εμας αγαπουσαμε καποτε τον εαυτο μας. Και παψαμε να τον αγαπαμε οταν ζητησαμε την αγαπη, την αποδοχή απο τος αλλους κι αυτοι μας ειπαν πως δεν αξιζουμε, μας κοροιδεψαν, μας απερριψαν, μας εξευτελισαν, αδιαφορησαν και μας αφηναν μονους...