τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα
Εεεηηη, μη μου κλέβεις το μότο μου :ρ
ω χμ οκ 😱😇
και γιατι δεν βρισκεις?
Εξομολογουμενη μια διευκρίνιση: γράφεις ότι «όταν αγαπάς τον εαυτό σου θα σε αγαπήσουν και οι άλλοι». Διαφωνώ: όταν αγαπάς τον εαυτό σου μπορεί να ενοχλούνται οι άλλοι (γιατί ξεβολεύονται) καθότι καθιστός τις ανάγκες σου σημαντικές και κάποιοι σε προτιμούν υποτακτικό άνθρωπο. Προσωπικά θεωρώ πως «όταν αγαπάς τον εαυτό σου, ΕΣΥ κανεις πιο σοφές/υγιείς επιλογές ανθρώπων και καταστάσεων». Όλα όσα γράφεις, δείχνουν ότι βγαίνοντας από τον γάμο σου, λαχταράς την ανεμελιά και την όμορφη συντροφικότητα βασισμένη σε εξωτερικά ερεθίσματα. Υγιής η ανάγκη σου, αλλά η αυτοεκτίμηση προϋποθέτει την ΕΠΙΛΟΓΗ να μείνεις χωρίς σύντροφο εκτός κ αν προσέφερει το είδος της συντροφικότητας που κουμπώνει με τις ανάγκες σου. Μπορείς να αναζητήσεις την γνωριμία και επαφή με καινούργιους ανθρώπους μέσα από καινούργιες δραστηριότητες ή μέσα από τον κύκλο των φίλων σου, μέσα από κάποιο σύλλογο, μέσω Διαδικτύου. Μπορείς επίσης όλα όσα ποθείς να κανεις με τον σύντροφο (συναυλίες, τρέξιμο, βόλτες), να τα κανεις μόνη σου με ανοιχτή διάθεση να ακονίσεις τις επικοινωνιακές σου δεξιότητες και να πας να μιλησεις/γνωρίσεις σε ανθρώπους που συναντάς εκεί.
γιατί δεν θέλεις να είσαι αγαπητή?
και τι σε αφήνει πίσω στο να γνωρίσεις?