ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια, ο στοχος του ποστ ειναι πιο πολυ να δω τι θα κανατε εσεις σε αυτη τη κατασταση και οχι να κλαψουρισω η να σας χαλασω την μερα. Το λοιπον αλανια μου, Ειμαι δευτεροετης σε μια σχολη μακρια απο την αθηνα , που γεννηθηκα. Πρωτο ετος καταφερα να αλλαξω την ζωη μου και απο μοναχικος σπασικλας καταφερα να εχω φιλους. Πηγα σε κλαμπ και εκανα πολλα αλλα πραγματα που αλλοι στην ηλικια μου εκαναν καιρο τωρα. Ολα ροδινα το 1ο ετος. Στο 3ο εξαμηνο ομως σιγα σιγα οσους ελεγα φιλους μου εφυγαν λιγο μακρια μου. Λογω σχεσεων η τυχαιων τσακωμων ψιλοκοψαμε. Δεν τους αδικω η τπτ τετοιο , ανθρωποι ειμαστε ολοι, φυσικα θα κοιταξουμε την παρτη μας. Αυτο συνεχισε να κλιμακωνεται και στο 4ο εξαμηνο. Στην προσφατη εξεταστικη , αντιμετωπιζα και καποια προσωπικα προβληματα και δυστυχως επανηλθα εκει που ξεκινησα , χωρις κανενα διπλα του ουσιαστικα και ολη μερα σπιτι. Και παλι, τονιζω , δεν κραταω κακιες και ουτε τους αδικω. Ειμαι και λιγο μαλακας.Και τωρα ο λογος για τον τιτλο του ποστ. Ακριβως μετα την εξεταστικη ηρθαν οι παιδικοι μου φιλοι για μια εβδομαδα να με επισκεφτουν. Τα παιδια τα ξερω 9 χρονια και περναμε γαμω μαζι, αλλα δεν ειχαν ερθει ποτε να μεινουν σπιτι μου παραπανω απο ενα απογευμα. Το αποτελεσμα ηταν εγω να καθαριζω μανιωδως και 3 γαιδουρια να κανουν οτι θελουν με το χειροτερο δυνατο τροπο. Δεν θα μπω σε λεπτομερειες αλλα δεν τραβαγαν καν το καζανακι και ενας εβαλε τον υμνο των S.S. ετσι για πλακα. Γυριζωντας Αθηνα , κουρασμενος και χωρις ιχνος υπομονης, βρισκω το σπιτι μου μεσα σε μια περιεργη κατασταση. Η πιεση της δουλειας και των οικονομικων κανουν την οικογενεια μου να τσακωνεται ασχημα συνεχεια. Το οτιδηποτε ηταν αιτια για τσακωμο. Μεσα σε τρεις μερες εχω βρει τον εαυτο μου χωρις την σπιτικη υποστηριξη, που τα παλιοτερα χρονια ηταν η υπερτατη κολωνα στην ζωη μου, χωρις καμια θεληση να αλλαξω κατι και ξυπναω και κοιμαμαι σε ενα ναρκοπεδιο που συνεχως μου υπενθυμιζει τις αποτυχιες μου και με πιεζει να φερω αποτελεσματα με τον χειροτερο τροπο. Ξερω οτι δεν ακουγεται σαν κατι τεραστιο, και ναι δεν ειναι οτι χειροτερο μπορει να συμβει σε καποιον. Επαναλαμβανω οτι δεν κλαιγομαι αλλα η ερωτηση που θετω ειναι πως μπορω να ξανασηκωθω μετα απο αυτο; Πως θα το αντιμετωπιζατε εσεις; Ευχαριστω που διαβασατε οτι εγραψα. Ευχομαι οτι καλυτερο σε ολους .