ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...τι μπορεις να κανεις; πως να νιωσεις; πως να φερθεις;....Πριν λιγο καιρο εζησα τη χειροτερη μερα της ζωης μου.Ολα ξεκινησαν οταν εμαθα πως ημουν εγκυος χωρις καν να το περιμενω, χωρις καν να προσπαθησουμε. Αγχος, κλαμα, φοβος. Δεν ειμαι παντρεμενη μα εχω σοβαρη σχεση. Αποφασισαμε να το κρατησουμε, καναμε ονειρα για το κοινο μας μελλον. Ολο αυτο ηρθε σε μια εποχη που κ οι 2 ειχαμε περασει πολλα. Πιο συγκεκριμενα πριν λιγο καιρο χασαμε ενα πολυ αγαπημενο μας προσωπο. Θεωρησαμε πως ηταν σημαδι. Δε προλαβα να κλεισω 6μιση εβδομαδες κ το μωρακι μου χαθηκε. Παλινδρομησε... ετσι μου ειπε ο γιατρος...Δεν ειχα προλαβει να ακουσω την καρδουλα του, μα εγω γιατι το ενιωθα τοσο ζωντανο μεσα μου; περασα μια περιοδο απολυτου κενου... κλαμα μερα νυχτα για κατι που δεν ειχα και που δεν ειδα ποτε... μα ουτε κ θα εβλεπα... ολοι μου λεγανε να μη στεναχωριεμαι-κ ακομη το λενε- πως ετσι το ηθελε ο θεος, πως ετσι ηταν καλυτερα για ολους... κ σας ρωταω, γιατι ο θεος να αποφασισει πως το δικο μου το μωρο δεν επρεπε να ζησει ενω αλλες γυναικες που δεν τα θελουν καν, ευλογουνται με υγιεστατα παιδακια που γινονται μπαλακι χωρισμενων γονιων στα πεθερικα κ στους/στις εφημερους/ες γκομενους/ες; γιατι να πρεπει να σταματησω να στεναχωριεμαι που μου ξεριζωσαν απο μεσα μου τη ζωη για παντα; γιατι... γιατι... γιατι...;;;;Νιωθω πως εχασα ενα κομματι μου εκεινη την ημερα κ δεν θα αφησω ποτε κανεναν να μου πει πως να νιωσω κ να ξεχασω το ΠΑΙΔΙ μου!!!! Ο χτυπος της καρδουλας του θα ειναι για παντα στο μυαλο κ την καρδια μου, ακομη κ αν δεν τον ακουσα ποτε... θα ειμαι παντα η μαμα ενος αγγελου...