ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και σχεδόν 1 χρόνο έχω χωρίσει από κάποιον που αγαπώ ακόμα. Ο λόγος που χωρίσαμε ήταν από δικιά μου πρωτοβουλία, επειδή δεν είχαμε τους ίδιους στόχους στη ζωή και όσο κι αν με πόνεσε ο χωρισμός, πήρα αυτή την απόφαση για να προστατέψω τον εαυτό μου από μια σχέση όπου θα είχα διαφορετικές προσδοκίες. Θέλω πάρα πολύ οικογένεια, ξέρω ότι θέλω να κάνω παιδιά και θα ήθελα πρώτα να βρω έναν άντρα που να ήθελε το ίδιο. Εκείνος που ερωτεύτηκα και αγάπησα έβλεπα ότι ταιριάζουμε σε πολλά εκτός από τους στόχους μας. Είμαι 34 χρονών και ξέρω ότι θέλω να κρατήσω τη δουλειά μου και τις επιτυχίες μου και τώρα να κάνω οικογένεια. Αυτός είναι 42 και λέει πως είναι σε φάση που ανακαλύπτει τον εαυτό του και δεν ξέρει τι ακριβώς θα ήθελε να κάνει στη ζωή του, αλλά οικογένεια λέει πως σίγουρα δεν θέλει, όχι ακόμα τουλάχιστον. Και παρόλα αυτά, μου είναι αγαπημένος άνθρωπος, είναι καλός, δεν έχει κακία μέσα του, αγαπάει τα παιδιά, κι ας μη θέλει δικά του ακόμα, και βλέπω ότι θα είχαμε μια πολύ καλή ζωή αν μέναμε μαζί. Είμαι σε δίλημμα τώρα. Βρεθήκαμε τυχαία σε μια εκδήλωση πρόσφατα και μετά καταλήξαμε έξω για ένα κρασί όπου εκείνος μου είπε ότι ακόμα δεν μπορεί να με ξεπεράσει και πως ακόμα του αρέσω. Του παραδέχτηκα ακριβώς το ίδιο και του είπα πως δεν έχω ακόμα ξεπεράσει την αγάπη που νιώθω για αυτόν. Είπαμε πάλι πράγματα για τους στόχους μας και πάλι ακόμα δεν είναι στα σχέδιά του η οικογένεια. Η αλήθεια είναι ότι οι φίλοι μου μού λένε να τον ξεχάσω και ότι αν ο άντρας στα 42 δεν ξέρει τι θέλει, δεν θα το ξέρει ποτέ. Εγώ προσωπικά έχω λίγο διαφορετική άποψη και πιστεύω ότι οι ηλικίες και τα χρονοδιαγράμματα είναι λίγο προϊόντα κοινωνικών πιέσεων. Ένας άνθρωπος μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή του παντελώς και στα 50 του αν το θελήσει. Για τη μητρότητα όμως, έχω άλλη άποψη. Ναι, μπορεί να γίνεται να γεννήσω και στα 50 μου, αλλά θέλω να έχω και την ενέργεια να αναθρέψω το παιδί και να ασχολούμαι με αυτό, και ξέρω ότι τώρα είναι το καλύτερο timing. Μπορώ να περιμένω άλλα 2 ή 3 χρόνια. Και λέω μήπως αξίζει να τα ξαναβρώ με αυτόν που αγαπώ μήπως και σε 2-3 χρόνια αλλάξει γνώμη ή να παραμείνω μόνη μου μήπως και γνωρίσω κάποιον με επίσης καλό χαρακτήρα και με τη διάθεση για οικογένεια. Ρισκάρω ή να επενδύσω στον πρώην μια τριετία για να μου πει στο τέλος αντίο ή να μείνω μόνη χωρίς καν να δώσω αγάπη σ' αυτόν που ακόμα τη νιώθω. Η αλήθεια είναι ότι με γεμίζει ενέργεια όταν του δείχνω την αγάπη μου, όταν κάνω πράγματα για τον άλλον και φοβάμαι μήπως δεν αγαπήσω ξανά άλλον. Εκείνος μου παραδέχτηκε ότι δεν ξέρει αν νιώθει έρωτα ή αγάπη για μένα, αλλά μου είπε ότι του αρέσω πολύ. Πάντως στον τρόπο που μου φέρεται, νιώθω ότι αισθάνεται κάτι παραπάνω απ' όσο παραδέχεται. Από τη μια τον αγαπώ και τον θέλω και από την άλλη θυμάμαι πόσο ξενέρωνα με τις δέκα προφυλάξεις και τον πανικό του μη μείνω έγκυος, λίγο με αποξένωνε αυτό και ήταν άλλη μια αιτία χωρισμού για μένα που ποτέ δεν του ανέφερα. Να τα ξαναβρώ μαζί του με δικούς του όρους προς το παρόν και να το πάρω το ρίσκο ή να κρατήσω τους όρους μου και να μείνω μόνη μου χωρίς δυνατότητα να κατευθύνω κάπου την αγάπη που νιώθω ακόμα για εκείνον και ελπίζοντας σε μια αγάπη που μπορεί να μην έρθει και ποτέ; Να τα ξαναβρώ μαζί του έχοντας το μάτι να παίζει δεξιά κι αριστερά ή να τον έχω σαν backup δεν θέλω, είναι ή όλα ή τίποτα.