ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χρειάζομαι απόψεις. Η κολλητή μου είναι χωρισμένη και έχει τρία παιδιά, τα δυο είναι ανήλικα 4 και 7 χρονών. Έχει και έναν γιο ο οποίος είναι ενήλικος και συζεί με μια κοπέλα. Χώρισε όταν ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί, ο άντρας της τα έμπλεξε με μια άλλη και την εγκατέλειψε. Και τα τρία παιδιά είναι από τον πρώτο της γάμο. Αφού χώρισε έκανε μια σχέση με κάποιον αλλά δημιουργήθηκαν προβλήματα όταν το μάθανε οι δικοί του και εκείνος δεν υπερασπίστηκε την σχέση τους ξεκάθαρα. Χωρίσανε. Μετά έκανε κάποιες περιστασιακές σχέσεις που δεν οδήγησαν πουθενά. Πριν έναν χρόνο γνώρισε κάποιον στο διαδίκτυο, τον οποίο έχει επισκεφτεί μερικές φορές χωρίς τα παιδιά της. Όταν πηγαίνει σε αυτόν τα παιδιά της μένουν σε εμάς. Ο σύντροφός της μένει στην Ελλάδα και εμείς στο Βέλγιο. Αυτός έχει εκφράσει την επιθυμία να την επισκεφτεί, αλλά εκείνη δεν θέλει. Φοβάται πως αν μείνουν όλοι μαζί με τα παιδιά μερικές ημέρες αυτός θα ξενερώσει όπως και οι άλλοι. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ και ο άντρας μου πιστεύουμε πως ένας από τους λόγους που δεν στεριώνει σχέση είναι τα παιδάκια της. Της λέμε να κάνει υπομονή να μεγαλώσουν λίγο και μετά να κοιτάξει να φτιάξει τη ζωή της, αλλά είναι ανένδοτη. Λέει πως όταν μεγαλώσουν τα παιδιά θα είναι αργά για την ίδια. Το καταλαβαίνουμε, είναι 45 χρονών γυναίκα και όταν ενηλικιωθεί και ο μικρός εκείνη θα είναι 59. Όμως τα παιδιά την χρειάζονται και με την ζωή που κάνει τα τελευταία χρόνια δεν την έχουν όσο θα έπρεπε. Τα οικονομικά της δεν είναι πολύ καλά, ζει από κοινωνικά επιδόματα και τα χρήματα που της στέλνει ο πρώην σύζυγος ο οποίος έχει επιστρέψει στην Ελλάδα και βλέπει τα παιδιά μια φορά τον χρόνο. Βρίσκω πως η κατάσταση της είναι πολύ δύσκολη. Τώρα ήρθε και μας είπε πως ο σύντροφός της πρότεινε να πάει να μείνει μαζί του στην Ελλάδα. Εκείνος μένει στην επαρχία, έχει σπίτι δικό του αλλά μια εργασία όπου πιάνει τον βασικό μισθό. Η φίλη μου δεν θα μπορούσε να δουλέψει ακόμη κι αν έβρισκε κάποια δουλειά λόγω των παιδιών. Οι γονείς του οι οποίοι ζούνε πολύ κοντά του δεν ξέρουν πως έχουν τα πράγματα, νομίζουν πως η κολλητή μου έχει μόνο έναν γιο, τον μεγάλο. Η ίδια ζήτησε από το σύντροφό της να μην το πούνε ακόμη και εκείνος συμφώνησε. Λέει πως θα πάρει τα παιδιά και θα φύγει οριστικά, θα πάει να εγκατασταθεί στο χωριό στο σπίτι του φίλου της. Εμείς δεν τον έχουμε γνωρίσει αυτόν τον άνθρωπο, ίσως είναι ερωτευμένος και δεν ξέρει τι κάνει και τι λέει. Πως θα ζήσουν; Στην Ελλάδα από όσο ξέρουμε δεν υπάρχουν τα επιδόματα που παίρνει εδώ, και τα χρήματα που της δίνει ο πρώην σύζυγος είναι πολύ λίγα, δεν φτάνουν για να ζήσουν τα παιδιά. Πέρα από αυτό τα παιδιά έχουν συνηθίσει εδώ, τα ελληνικά δεν τα ξέρουν πολύ καλά και η μόνη οικογένεια πέρα από την μάνα τους είμαστε εμείς για αυτά. Αφού πρέπει οπωσδήποτε να ζήσουν μαζί, δεν είναι καλύτερα να έρθει εκείνος εδώ; Υπάρχουν και άλλοι γύρω μας που ζούνε σε παρόμοιες συνθήκες, δεν λέμε πως δεν μπορεί να κρατήσει. Αλλά ο μικρός είναι πολύ ευαίσθητο παιδί, ζητάει τον μπαμπά του θα δυσκολευτεί έστω και εδώ να αποδεχτεί έναν ξένον άντρα στο σπίτι. Ούτε μπορούμε να φανταστούμε πως θα είναι αν πάει στην Ελλάδα, σε ξένο χωριό ξένο σχολείο και ξένο περιβάλλον. Και είναι και οι γονείς που ίσως προκαλέσουν προβλήματα και δεν θα θέλουν τα παιδιά. Είναι αμαρτία από τον θεό, τι φταίνε οι ψυχούλες; Τουλάχιστον εκείνος δεν θέλει να αποκτήσει παιδιά δικά του, πάλι καλά γιατί ικανή θα ήταν η φίλη μου να το κάνει και αυτό αφού μπορεί ακόμη. Τι να κάνουμε; Λέω να πω στον άντρα μου να μιλήσει μαζί του και αν δεχτεί να έρθει αυτός να τον πάρει στην δουλειά τουλάχιστον να λύσουν το οικονομικό. Τι μπορώ εγώ να κάνω, ανησυχώ πάρα πολύ για τα παιδιά και περισσότερο για τον μικρό. Δεν μπορώ να συνεφέρω την φίλη μου ότι και αν της λέω. Θέλω πολύ να την δω ευτυχισμένη με έναν άντρα στο πλευρό της που να την αγαπάει, αλλά σκέφτομαι και τα παιδιά. Από την άλλη λέω, εκείνος είναι 42 χρονών άνθρωπος, δεν είναι 20 να μην ξέρει τι θέλει και τι του γίνεται. Για να πάρει τόσο σοβαρή απόφαση θα πει πως την αγαπάει πραγματικά, έτσι δεν είναι; Κι εμείς παντρευτήκαμε πολύ γρήγορα και χωρίς να έχουμε ζήσει προηγουμένως μαζί, και είμαστε ακόμη πολύ καλά μεταξύ μας. Αλλά εμείς μέναμε μόνοι μας, ωστόσο άλλοι τα έχουν καταφέρει και σε περιπτώσεις σαν της κολλητής μου. Δεν ξέρω, τα έχω χαμένα. Ίσως πρέπει να την αφήσουμε να κάνει ότι θέλει ελπίζοντας στο καλύτερο.