ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για χρόνια πίστευα ότι κάτι λείπει από τη ζωή μου.Δεν ήξερα τι ακριβώς αλλά από τα 20 μέχρι τα 44 ένα αίσθημα κενού με πλημμύριζε πάντα σχεδόν κάθε μέρα.Αλλά εδώ και μια δεκαετία νομίζω πως έχω βρει την πληρότητα,την ηρεμία και την ψυχική μου υγεία.Γύρω στα 20 θυμάμαι την πρώτη μου σχέση.Έρωτας,αγάπες,όνειρα που έμειναν όνειρα επειδή γρήγορα η συμπεριφορά της και η δέσμευση και οι ευθύνες της σχέσης είχαν γίνει βαρύ φορτίο για μένα.Γρήγορα έκανα άλλη σχέση,λίγο καλύτερα τα πράγματα αλλά τα ίδια.Τελικά στα 30 κατέληξα σε μία πολύ όμορφη σχέση έρωτα και αγάπης.Τότε πίστευα ότι είχα βρει την κατάλληλη για να κάνω οικογένεια.Λάθος.Απλά βρισκόμουν σε σωστή ηλικία,η κοινωνία επέβαλε σιωπηλά το γάμο και είχε πείσει κι εμένα με το παραμύθι της.Τα νεύρα μου μετά από λίγα χρόνια είχαν γίνει τσατάλια,δεν είχα όρεξη ούτε για το παιδί να ξυπνήσω το βράδυ να ταΐσω,ούτε στους συγγενείς της να πάω για τις τυπικές επισκέψεις.Και πάνω στο χαμό μετακομίζουμε Αθήνα και ανοίγουμε τυροπιτάδικο.Τι ήθελα και την άκουσα;Άλλη κόλαση,μεγαλύτερη εκεί κάτω.Ξύπνα χαράματα να πας το παιδί αχολείο,βγάλε το σκύλο βόλτα,τράβα στο μαγαζί να ψήσεις,ξαναπήγαινε να πάρεις το παιδί από το σχολείο,πήγαινε το παιδί στον παιδίατρο,πήγαινε τη γυναίκα στο γυναικολόγο και άλλα τόσα επί καθημερινής βάσης.Μία ρουτίνα καθαρής μιζέριας όλη μέρα με το αυτοκίνητο στην κίνηση και στο άγχος.Ίσως αν δεν κατεβαίναμε Αθήνα να μη χώριζα τόσο εύκολα.Κάτι το οποίο έγινε με ιδιαίτερα θυμωμένο τρόπο και από τις δυο πλευρές.Λυπάμαι αλλά δυστυχώς δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για σοβαρές σχέσεις και πόσο μάλλον για οικογένεια.Τώρα πια επέστρεψα στο σπίτι μου στον κάμπο.Ένα λυόμενο με κήπο.Εδώ και μια δεκαετία έχω βρει την ησυχία μου.Κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα κάθε μέρα και νιώθω καλύτερα από ποτέ.Πάω στη δουλίτσα μου,πληρώνω τη διατροφή,κάνω τον κήπο,πάω καφενείο και εκκλησία και άλλα όμορφα πράγματα που δε βαριέμαι να κάνω ποτέ.Ούτε τα μωρά με ξυπνάνε στη μέση της νύχτας,ούτε τα σκυλιά.Αυτός είμαι,πως θα γίνει τώρα;