ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάει και η θεία... Αδελφή της γιαγιάς μου και η τελευταία που είχε μείνει από τα τέσσερα αδέλφια.. Σαν ψέματα μου φαίνεται.. Νομίζω ότι άμα περάσω έξω από το σπίτι της, θα τη δω να καθεται έξω στη βεράντα και να μιλάει με τις θείες μου (τις δύο κόρες της) και τον ξάδερφο μου. Αλλά δεν... Σήμερα ήταν η κηδεία. Ημουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα κάνα δυο φορές, αλλά συγκρατήθηκα. Δε θελω να κλαίω μπροστά σε κόσμο. Δε μου αρέσει. Θέλω τις ευάλωτες στιγμές σαν και αυτή να τις κρατάω για τον εαυτό μου , έτσι κι έκανα. Έχω κλειστεί στο δωμάτιό μου και κλαίω, κλαίω... Οσο δεν έκλαψα από τη στιγμή που έμαθα για το θάνατο της, κλαίω τωρα...25 χρονών γαϊδούρα και κλαίω σαν μικρό κοριτσάκι... Όλα τώρα έρχονται στο μυαλό, όλες οι στιγμές που είχαμε ζησει, απο τις πιο απλές πχ διάφορες συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων, μέχρι και τις πιο χαρούμενες, πχ οικογενειακες μαζώξεις λόγω διαφόρων γιορτών...οι σκέψεις περνούν από το μυαλό σαν ενα τρένο... Ένα τρένο που δεν έχει γυρισμό...Αν και ήξερα ότι ερχόταν η ώρα της... Πριν ένα περίπου μήνα είχα δει ένα όνειρο.. ήμουν σπίτι της, ξέροντας ότι είχε πεθάνει, οι δύο κόρες της να θρηνούν για την απώλειά της, και η ίδια απλα να καθεται στην καρέκλα ήρεμη με ένα άσπρο φόρεμα, σαν να μη συμβαίνει τιποτα, σαν να περίμενε να έρθει κάποιος να την παρει και εμείς απλά να περιμένουμε να την αποχαιρετήσουμε. Όνειρο, κι όμως, ήταν ολοζώντανο. Και να που βγήκε αληθινό. Τι να πω... Διαίσθηση...; Περίεργα παιχνίδια του υποσυνείδητου...; Αλλά... είναι και αυτή η καταραμένη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δε θα ξαναδείς ένα αγαπημένο σου άτομο, δε θα ξανακουσεις τη φωνή του, δε θα ξαναμάθεις νέα του, ποτέ... Θεια μου, ξερω ότι είσαι σε ένα καλύτερο μερος όπου δεν έχει φάρμακα, πόνο, αρρώστια παρά μόνο γαλήνη. Σε λατρεύω, μπορεί και να μη στο έδειξα ποτέ, δε θυμάμαι, τώρα όμως το ξέρεις. Να μας προσέχεις από κει ψηλά, και ιδιαίτερα τις κόρες σου και το εγγονό σου. Σ' αγαπώ πολύ.