ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημερα.Ονομαζομαι Π. Ειμαι 34 χρονων ,εκπαιδευτικος στη δευτεροβαθμια και τα τελευταια χρονια εχω σταθερη δουλεια.Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ειχα το εξης ονειρο.Να αποκτησω παιδια.Υπαρχει ομως το εξης προβλημα.Ειμαι ομοφυλόφιλος και μαλιστα ενας απο τους οποιους που το οικογενειακο και εργασιακο του περιβαλλον δεν γνωριζει τιποτα για την προσωπικη μου ζωη.Αν και σιγουρος για τον εαυτο μου απο τις αρχες της δευτερης δεκαετιας της ζωης μου κανα το ''λαθος'' και δεν φανερωθηκα σε κανεναν εκτος καποιον στενων φιλων μου.Μπορει καποιοι να κατακρινουν την επιλογη μου αυτη αλλα με γονεις καρδιακους που ζουν στην επαρχια μια τετοια εξομολογηση μονο χαρα δε θα εδινε.Εκτος αυτου ειμαι αρρενωπος,παιζω ποδοσφαιρο και και εκανα πολεμηκες τεχνες και το ιστορικο που ειχα με κοπελες λειτουργησε σαν ασπιδα σε υποψιες .Θελω να δηλωσω επισης οτι ποτε δεν κοροιδεψα καποια κοπελα με τον να της πουλησω ερωτα για καλυψη ή κατι τετοιοΣτο θεμα μας.Με τον συντροφο μου ειμαστε μαζι πεντε χρονια, διατηρωντας δυο σπιτια αλλα στην ουσια συζουμε τα τρια τελευταια.Εχω την απολυτη στιριξη του σε ολο αυτο μιας και ο ιδιος θελει να γινει γονιος.Ολη μου τη ζωη οσοι ανθρωποι με γνώρισαν μου ελεγαν οτι ειμαι διαμαντι απο αποψη καλοσυνης,δικαιοσυνης,ηθικης κτλ και πλεον θεωρω τον εαυτο μου ενα υγειες γραναζι της κοινωνιας.Πιστευω λοιπον οτι θα γινομουν και ενας καλος πατερας γιατι εκτος τον αλλων εχω να δωσω και απλετη αγαπη σε ενα παιδι ,ποσο μαλλον στο παιδι μου.Εχω σκεφτει το ενδεχομενο παρενθετης μητερας, υιοθεσίας(νόμιμης και μη) και γενικα το ψαχνω αλλα μετα μπαινουν κοινωνικα ανασταλτικα δηληματα οπως η αντιμετοπιση που θα εχει αυτο το παιδι απο την Ελληνικη κοινωνια,απο τη σκληρη πραγματικοτητα του σχολειου αλλα και ακομα και απο την ιδια μου την οικογενεια και την οικογενεια του συντροφου μου,αφου δεν θα μεγαλωνει 'νορμαλ' με τη μαμα και τον μπαμπα ,αλλα με τον μπαμπα και τον καλυτερο του φιλο.Ακομα και οι νομικες διαδικασιες ωρες ωρες με τρομαζουν μιας και αν παθω κατι δεν υπαρχει καμια νομικη κατοχύρωση για τον συντροφο μου. Δε θελω το παιδι μου να τρεχει σε ψυχολογους μια ζωη .Ακομα ολα αυτα τα περιστατικα βιας σε διαφορες κοινωνικες ΄΄μειωνοτητες΄΄ που ανθιζουν σε μια εποχη κρισης με κανουν να ανησυχώ ακομα πιο πολυ και για μενα τον ιδιο.Υπαρχει ακομα και η επιλογη της ξενιτιάς,αλλα παρ ολα τα κακα αγαπω την Ελλαδα και θελω να την κανω ενα καλυτερο τοπο για ολους.Θελω να δωσω ενα παραδειγμα στην κοινωνια οτι και τα γκει ζευγαρια μπορουν και αξιζουν καλυτερη αντιμετωπιση και οτι δεν ειμαστε ολοι οι ομοφυλόφιλοι οι τραγικες οικογενειακες ιστοριες του Α. Θα θελα πραγματικα να ακουσω τις γνωμες σας.Ευχαριστω.