10.3.2016 | 22:25
Πάλι αυτή η απόσταση
Σε γνώρισα στην πιο περίεργη και στην πιο ευάλωτη φάση της ζωής μου. Ήξερες ότι είχα σχέση αλλά εσύ βέβαια είχες το ανάλογο θράσος να με διεκδικήσεις και εγώ την ανάλογη αφέλεια να σε αφήσω. Και αφού με κατάφερες με έκανες να αλλάξω τρόπο σκέψης 360 μηρών. Χώρισα όχι για σένα αλλά γιατί είχα μια σχέση η οποία είχε βαλτώσει από την ρουτίνα και δεν έβγαινε πουθενά και απλά εσύ με έκανες να καταλάβω ότι είμαι πάρα πολύ μικρή για να μένω σε μέτριες σχέσεις και μέτριες καταστάσεις. Όχι δεν μου έταξες ποτέ τίποτα και ήσουν ξεκάθαρος μαζί μου. Ότι έκανα ήταν δική μου ευθύνη. Έκτοτε συνεχίσαμε να μιλάμε κάθε μέρα. Έφτασα μέχρι την Πάτρα για τριήμερο για να σε δω και ήταν από τα πιο υπέροχα τριήμερα της ζωής μου. Και πραγματικά δεν μετάνιωσα ούτε μια στιγμή για ότι έχω κάνει μέχρι τώρα γιατί κατάλαβα ότι είχα βάλει τον εαυτό μου σε καταστολή και έτσι δεν ζούσα, δεν έκανα αυτό που πραγματικά ήθελα. Πλέον μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό που έχεις που ελπίζω να περάσει όσο πιο σύντομα και πιο ανώδυνα δεν μπορώ να έρθω να σε δω αλλά ξέρεις κάτι δεν είναι αυτό το οποίο με πειράζει τόσο όσο το γεγονός ότι πλέον δεν μιλάμε. Σίγουρα η απόσταση παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά δεν καταλαβαίνω πως γίνεται όταν είμαστε μαζί να με κάνεις να νιώθω ότι θέλεις να είσαι μαζί μου και μόλις φεύγω να είσαι απόμακρος. Μακάρι να μπορούσα να σε βλέπω κάθε μέρα και να μπορούσαμε να μας δώσουμε μια ευκαιρία αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Και αντί να βρω το θάρρος να στα πω όλα αυτά κάθομαι και γράφω σαν μαλάκας. Αντί να έρθω να σε πιάσω και να στα αραδιάσω όλα προτιμώ να κρύβομαι πίσω από έναν υπολογιστή.