ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παλι εδω κατεληξα. Τωρα τελευταια γραφω ολο και παραπανω εξομολογησεις. Απο μικρο παιδι οταν ενιωθα ασχημα εγραφα τις σκεψεις μου σε ενα τετραδιο. Τωρα πλεον, το γεγονος οτι τις μοιραζομαι ανωνυμα με κανει να νοιωθω ακομα καλυτερα. Ξεφυλλιζα εκεινο το τετραδιο και σχεδον απ τη πρωτη στιγμη γραφω για τις φιλες μου. Προβληματα με τις φιλες, ανασφαλειες με τις φιλιες, μην μεινω μονη μου. Επενδυσα πολυ και ελαβα αρκετα. Τωρα ομως πια ειμαι 25. Και εκεινες οι φιλιες μου λειπουν. Μου λειπει η διαθεσιμοτητα που ειχαμε. Μου λειπει που πλεον τις βλεπω μια φορα τις 2 εβδομαδες. Και σε εκεινες τις συναντησεις πρεπει να λεμε τι κανουμε στη ζωη μας. Ποια ζωη μας;;; Η καθημερινοτητα και η ζωη μου ηταν αυτες και οι στιγμες που ζουσαμε μαζι και αλληλεπιδρουσαμε. Τωρα πλεον μια δουλεια και ενα αγορι το οποιο ουτε αυτο βλεπω καθημερινα. Και μην πουμε για την ουσια που παραμενει σε μια φιλια. Ναι παραμενουν τα αισθηματα αλλα οταν υπαρχει γενικη απομακρυνση, κατι σπαει. Οι προτεραιοτητες τους ειναι τα αγορια τους. Οι υπολοιπες εχουν μετακομισει. Εμενα ΔΕΝ μου φτανει μονο το αγορι μου! Χωρις αγορι αντεχω, χωρις τις φιλες μου οχι! Το ξερω οτι μιλαω σαν παιδι, αλλα δεν αντεχω την εικονα μου. Δεν αντεχω που δακρυζω σε ενα σκοτεινο δωματιο μπροστα απο ενα PC. Δεν αντεχω που ολοκληρο το τριημερο δεν εκανα τιποτα, το τηλεφωνο δεν χτυπησε για τιποτα. Μονο σημερα χωραγα στο προγραμμα τους, που η συναντηση ηταν ομαδικη, με τις σχεσεις μαζι. Νιωθω τοσο μονη μου. Και το ασχημο ειναι οτι αυτες νιωθουν πληρεις ετσι. Μιλησα μεσα στις ακρες και ειπωθηκε οτι μπορουμε να κανουμε πραγματα ομαδικα. Εγω θελω ακομα χωρο και χρονο. Και αυτες δεν θελουν. Εκτος αν εχω να πω καποιο προβλημα που αντιμετωπιζω. Μα η πλακα ειναι οτι δεν μου βγαινει. Νιωθω απομακρυνση. Δεν θα ξαναειμαι ποτε ευτυχισμενη. Δεν αντεχω ενα σπιτι αδειο.